Współczesne kino to prawdziwa uczta dla oka. Ogromną w nim rolę odgrywają zapierające dech w piersiach kostiumy. Wytworna paryska moda lat 40. i 50., oryginalne chińskie suknie, czy może szalona estetyka Wesa Andersona? Wybraliśmy dziesięć filmów, które zasługują na Oscara za styl.
1. Wielki Gatsby
Jak zinterpretować styl lat 20. tak, żeby był interesujący dla współczesnego widza? Dokładnie tak jak zrobiła to Catherine Martin na planie filmu Wielki Gatsby. Kostiumografka uruchomiła swoje kontakty w branży mody, żeby przygotować niezwykłe show na potrzeby filmu męża, Baza Luhrmanna. Do ekranizacji powieści F. Scotta Fitzgeralda ponad 1200 garniturów dostarczyła marka Brooks Brothers, 40 sukienek zaprojektowała Miuccia Prada, a Tiffany & Co. sprezentowało diamentową opaskę, którą na ekranie nosiła Carey Mulligan wcielająca się w postać Daisy. Sukienki typu flapper z obniżoną talią, bogato zdobione koralikami i frędzlami, oraz fantazyjne opaski do włosów z szaf bohaterek filmu nawiązywały do stylu amerykańskiej arystokracji sprzed Wielkiego Kryzysu. Grający główne role męskie Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire noszą za to idealnie skrojone dwurzędowe garnitury, kamizelki i kapelusze oddające ducha szalonych Roaring Twenties. Catherine Martin jest znana z dbałości o szczegół. Na planie zdarzały się sytuacje, że przy jednym ujęciu pracowało ponad trzystu statystów. Dla każdego z nich kostiumografka przygotowała unikatowy kostium. Zasłużony Oscar za najlepsze kostiumy był drugą statuetką w karierze Martin. Pierwszą otrzymała w 2001 roku za film Moulin Rouge, również wyreżyserowanego przez Luhrmanna.
2. The Grand Budapest Hotel
Włoska kostiumografka Milena Canonero współpracowała z Wesem Andersonem przy jego wcześniejszych produkcjach, ale dopiero ten film przyniósł jej czwartego w karierze Oscara za najlepsze kostiumy. Akcja niezwykle urokliwego rozgrywa się w fikcyjnym kraju Europy Wschodniej, Zubrowce, w okresie międzywojennym. Cieszące oko fioletowe mundurki pracowników hotelu były inspirowane latami 30., ale to kostiumy Tildy Swinton skradły show. Madame D, podstarzała arystokratka grana przez Swinton, ubierała się w eleganckim stylu retro. Wes Anderson wyobrażał sobie, że Madame D kolekcjonuje m.in. dzieła Klimta, dlatego jej kostiumy były inspirowane twórczością malarza. Z kolei postać Agathy, w którą wcieliła się Saoirse Ronan, reprezentuje zupełnie inny typ osobowości. Jej kostiumy miały kolorystycznie pasować do wypieków sprzedawanych przez dziewczynę w cukierni. Na potrzeby filmu wszystkie futra uszyła marka Fendi, a Prada wykonała brązowe walizki i skórzany płaszcz, w którym na ekranie pojawił się Willem Dafoe.
3. Spragnieni miłości
Historia opowiedziana za pomocą ciszy to poezja przeniesiona na ekran. Aktorka Maggie Cheung wciela się w rolę niezwykle opanowanej i pełnej wdzięku pani Chan. Zawsze z nienaganną fryzurą i nieskazitelnie ubrana, na ekranie pojawia się w opinających ciało, pięknie uszytych cheongsamach, czyli tradycyjnych kobiecych sukienkach z XX-wiecznych Chin. Na potrzeby filmu Wong Kar-Waia zaprojektował je na nowo kostiumograf William Chang Suk Ping. Kino i styl na najwyższym poziomie.
4. Carol
Kiedy na ekranie pojawia się Cate Blanchett w bladobrązowym futrze i koralowym szalu, możemy mieć pewność, że czeka nas widowisko pełne szyku. Carolto opowieść o Carol Aird, zamożnej żonie i matce z New Jersey, którą męczą społeczne konwenanse lat 50. i sztywny mąż spędzający każdą wolną chwilę w country klubie. Podczas wizyty w centrum handlowym poznaje młodą sprzedawczynię Theresę (Rooney Mara). Powierzchowna z pozoru znajomość powoli przeradza się w romans. Za kostiumy do filmu odpowiada Sandy Powell, trzykrotna laureatka Oscara. Aby idealnie oddać ducha lat 50., Sandyo glądała klasykę kina, przeglądała stare numery „Vogue’a”, zaglądała do sklepów vintage. Kostiumy Cate Blanchett nawiązują do fotografii mody autorstwa takich artystów jak Gordon Parks, Clifford Coffin czy Cecil Beaton. Wszystkie elementy stylizacji głównej bohaterki są idealnie dopasowane, poczynając od ręcznie farbowanych przez kostiumografkę apaszek, po buty wykonane przez Ferragamo według oryginalnych wzorów i fasonów z lat 40. i 50..
5. Samotny mężczyzna
Reżyserski debiut Toma Forda jeszcze przed premierą wzbudzał ogromne zainteresowanie nie tylko w branży mody. Oczekiwany z niecierpliwością film olśnił widownię przejmującym scenariuszem i wspaniałą grą aktorską, którą perfekcyjnie uzupełniały kostiumy Colina Firtha i Julianne Moore nawiązujące do mody lat 60. Główny bohater (w tej roli nominowany do Oscara Firth) jest pogrążonym w depresji wykładowcą, który stracił w wypadku samochodowym miłość swojego życia. Zagubiony wdaje się w romans z jednym ze studentów. Jego codzienny strój? Koszula typu Oxford, brązowy garnitur, grube czarne oprawki, spinka do krawata i czarne buty – wszystko dopracowane w najmniejszym szczególe. Sceny filmu przypominają sesje z najlepszych magazynów mody, ale to właśnie tego fani kina i mody mogli spodziewać się po reżyserującym projektancie. W produkcji Firthowi partneruje posągowa Julianne Moore, grająca przyjaciółkę bohatera, która pomaga mu w walce z samotnością. Aktorka pojawia się na ekranie w natapirowanych włosach, z grubą kreską na powiece i nieziemskich kreacjach takich jak biało-czarna suknia, którą kostiumograf Arianne Phillips znalazła w sklepie z ubraniami vintage. Phillips przygotowując się do filmu, zgłębiała spędziła czas w Santa Monica, żeby jak najwierniej oddać klimat miejsca i epoki.
6. Projektantka
Ponad 25 lat temu podczas podróży do Mediolanu kostiumograf Margot Wilson natknęła się na czerwony jedwab, który zakupiła z myślą o tym, żeby później go wykorzystać. Wracając do swojego rodzinnego Sydney, postanowiła zabrać rolkę materiału ze sobą. Jedwabna sukienka wykonana dla Kate Winslet na potrzeby filmu Projektantka jest dowodem na słuszność zakupu sprzed ponad ćwierćwiecza. Winslet w filmie wciela się w postać Tilly Dunnage, utalentowanej projektantki, która na początku lat 50. wraca do Australii z bagażem pełnym oszałamiających kreacji. W ekranizacji powieści Jocelyn Moorhouse Wilson była odpowiedzialna za wszystkie kostiumy Winslet, które odzwierciedlały wpływ wielkich kreatorów mody tamtych czasów: Balenciagi, Diora i Madeleine Vionnet. Według scenariusza to właśnie od nich główna bohaterka uczyła się fachu w Europie. Za projekty pozostałych członków obsady odpowiadała Marion Boyce, która przy projektach inspirowała się fotografiami Richarda Avedona i Irvinga Penna.
7. Pokuta
Sceny, w której Cecilia (Keira Knightley) stoi przed rodzinną posiadłością, paląc papierosa w szmaragdowozielonej sukni, nie można pomylić z żadnym innym filmem. Kostiumografka Jacqueline Durran stworzyła ponadczasową kreację, która perfekcyjnie spływając po ciele aktorki, porusza się z każdym jej krokiem. Durran nie chciała powielać wzorów strojów wieczorowych charakterystycznych dla wyższych sfer lat 30. i 40. w Wielkiej Brytanii, tylko zaprojektować kostium w stylu haute couture. Głęboki szmaragdowy kolor uzyskała podobno, miksując trzy różne pigmenty. Pokuta zasługuje na poklask nie tylko ze względu na jedną sukienkę i historycznie wierne kostiumy obsady. To poruszająca opowieść o miłości, grzechu i odkupieniu na podstawie książki Iana McEwana. Obowiązkowa pozycja dla fanów mody i dobrego kina.
8. Diabeł ubiera się u Prady
Flowers for spring? Groundbreaking. Ten cytat z Mirandy Priestley stał się już memem. Trudno uwierzyć, że zdanie to padło z ust bohaterki filmu Diabeł ubiera się u Prady ponad 12 lat temu. Swój niezapomniany charakter produkcja zawdzięcza przede wszystkim Meryl Streep, która wcieliła się w postać redaktor naczelnej magazynu „Runway”, oraz kostiumograf, Patricii Field, którą widzowie pamiętają z jej pracy nad serialem Seks w wielkim mieście. W Diable przeszła jednak samą siebie. Obok Streep na ekranie widzowie zachwycają się Anne Hathaway, która przeistacza się z modowego brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia. Kreując wizerunek Priestley, Field nie chciała odwzorowywać stylu Anny Wintour, tylko wykreować nową silną bohaterkę. Meryl Streep aktywnie uczestniczyła w tworzeniu wizerunku swojej postaci. To ona zaproponowała, żeby Miranda miała siwe włosy. A oprócz tego Prada, Chanel i Valentino na wielkim ekranie. Czy musimy was dalej jeszcze przekonywać?
9. Jestem miłością
Obraz włoskiego reżysera Luca Guadagnino, który swoje miejsce w Hollywood potwierdził filmem „Tamte dni, tamte noce”, przywołuje historię burżuazyjnej rodziny Recchi w Mediolanie. Opowieść o zabronionej miłości, zdradzie i walce o wolność skupia się wokół Emmy (Tilda Swinton), rosyjskiej imigrantki, która wkracza w świat włoskich wyższych sfer. Jej świat przewraca się do góry nogami, gdy wdaje się w romans z przyjacielem syna.Jestem miłościąto nie tylko niezwykłe dzieło filmowe, ale przede wszystkim uczta dla oka. Androgeniczną urodę Swinton możemy podziwiać w kreacjach Jil Sander, za które odpowiadał sam Raf Simons. Ekranowa Emma za pomocą swojej garderoby komunikuje się ze światem. Soczyste kolory, proste kroje to sposób na pokazanie tego, że odstaje od reszty rodziny i marzy o tym, żeby wyrwać się ze świata powierzchownej perfekcji. Oprócz projektów Simonsa w filmie możemy podziwiać także kreacje Fendi.
10. Drive
Nieoczywisty, a jednak niezbędny, wybór na naszej liście. Drive, przypominający gangsterski film z lat 70. opowiada historię mechanika i kaskadera z Hollywood, który dorabia jako kierowca pomagający przestępcom w ucieczkach. Główny bohater, w rolę którego wcielił się Ryan Gosling, nie mówi dużo. Komunikuje się za pomocą ruchu, gestów i swojego ubioru, który staje się dla bohatera przebraniem. Biała satynowa bomberka z motywem skorpiona była inspirowana krótkometrażowym filmem Kennetha Angera, a wykonana została przez Richarda Lima z High Society. Skórzane rękawiczki służące głównie do jazdy autem stanowią symbol tego, że kierowcanie ma zamiaru osobiście brudzić sobie rąk. Do tego wykałaczka, z którą bohater rozstaje się tylko na kilka sekund, podczas pamiętnego pocałunku w windzie z Carey Mulligan. Całość kostiumu nie byłaby kompletna bez samochodu, drugiego głównego bohatera filmu. Gosling, zapytany o to, co robi, odpowiada krótko, zwięźle i na temat: „I drive”. Minimalizm w stylizacjach i dialogach, legendarna już bomberka, a do tego soundtrack opierający się na syntezatorach – to produkcja zupełnie inna niż reszta na naszej liście, mimo to bezsprzecznie wpisuje się w kanon stylowych filmów.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.