Roboty, startujące rakiety i rewolucjoniści. Spektakularne pokazy, które zapisały się w historii mody, stają się niezwykłym doświadczeniem dzięki fascynującej interaktywnej wystawie „Inventing The Runway”. Można ją zobaczyć w centrum sztuki Lightroom w Londynie.
Wystawa „Inventing the Runway” śledzi ewolucję sposobu prezentowania mody od salonów Charlesa Fredericka Wortha po CD-ROM-y Helmuta Langa – za pomocą kilku najwspanialszych w historii pokazów wyobrażonych na nowo w fascynującej przestrzeni galeryjnej Lightroomu znajdującej się w londyńskiej dzielnicy King’s Cross. Oto bliższe spojrzenie na pięć z kolekcji, które przeszły do historii, a teraz wyświetlane są na jego wysokich na 12 metrów ścianach.
Alexander McQueen, wiosna-lato 1999
Zaprezentowany w Gatliff Warehouse, opuszczonej zajezdni autobusowej w pobliżu londyńskiego dworca Victoria, 13. pokaz Alexandra McQueena inspirowany był wszystkim od ruchu Arts & Crafts po protezy kończyn opracowane w szpitalu Queen Mary’s Hospital podczas Wielkiej Wojny. Pokaz otworzyła paraolimpijka Aimee Mullins z parą nóg z drewna wiśniowego, przypominających rzeźby XVII-wiecznego artysty Grinlinga Gibbonsa. „No 13” McQueena zamknięty został natomiast przez Shalom Harlow finałem, który nadal pozostaje w pamięci redaktorek i redaktorów mody. Po wejściu na obracający się dysk, ubrana w białą trapezową sukienkę modelka stała w miejscu, podczas gdy dwa sprowadzone z fabryki samochodów roboty opryskały ją agresywnie czarną i jaskrawo zieloną farbą. McQueen twierdził później, że inspiracją dla tego performance’u była praca Rebekki Horn zatytułowana „High Moon” (1991), a w rozmowie z „ArtReview” powiedział, że programowanie robotów zajęło cały tydzień – jednak powstrzymał się przed udzieleniem Harlow jakichkolwiek instrukcji w zakresie tego, jak powinna na nie zareagować tamtego wieczoru. – Nie odbyliśmy z Alexandrem żadnej rozmowy bezpośrednio związanej z tym konkretnym projektem i stworzeniem tego konkretnego momentu pokazu – powiedziała przed otwarciem retrospektywy „Savage Beauty”, dodając: – Lubię myśleć, że chciał jak najbardziej uniknąć ingerencji i pozwolić mi na jak najprawdziwsze, najbardziej spontaniczne doświadczenie.
Hussein Chalayan, jesień-zima 2000
– Moja rodzina doświadczyła wysiedlenia – wspomina na wystawie „Inventing the Runway” Hussein Chalaian, projektant pochodzenia brytyjsko-cypryjskiego. – Musiała opuścić swoje domy. A ja chciałem, no cóż, zgłębić ideę obrony tego, co posiadamy, tego, że można również chcieć zabrać to wszystko ze sobą, kiedy się odchodzi – wyjaśnia. W sezonie jesień-zima 2000 zgłębianie tego tematu przybrało formę prezentacji w teatrze Stadler’s Wells w londyńskim Islington. Scena teatru została zaaranżowana w taki sposób, by przypominała pokój dzienny, po którym modelki chodziły ubrane w dopasowane sukienki w stylu lat 60., falbaniaste spódnice, trencze – a w końcu w same meble. „Finał pokazu Chalayana był zdumiewający” – napisała wtedy Plum Sykes w recenzji dla amerykańskiego „Vogue’a”. „Cztery modelki odziane w szykowne szare shift dresses podeszły do kompletu krzeseł, zdjęły z nich poszycia i dosłownie je na siebie założyły. Poszycia krzeseł stały się perfekcyjnie dopracowanymi wersjami sukienek, które miały już na sobie. Ostatnia modelka weszła na środek stolika, podniosła go i przekształciła w drewnianą spódnicę (prawdziwi modowi insiderzy powinni pamiętać pokaz dyplomowy Chalayana, na którym również pojawiła się spódnica z drewna). W końcu krzesła złożyły się, tworząc walizki, które wyniesiono ze sceny; zniknął ekran telewizora; a my pozostaliśmy wpatrzeni w pusty pokój. Jeśli brzmi to jak magia, to dlatego, że tym właśnie był ten pokaz”.
Tom Ford, wiosna-lato 2011
Debiutując ze swoją pierwszą kolekcją damską od sześciu lat, Tom Ford zbuntował się przeciwko bliskiemu pokrewieństwu i jednakowości pokazów wystawianych w latach 2000. Wymyślił koncepcję prezentacji swojej kolekcji wiosna-lato 2011, która odbyła się w jego sklepie na Madison Avenue, w pociągu Eurostar – postanawiając zrezygnować z modelek na rzecz 32 ikon, od Marisy Berenson przez Beyoncé po Stellę Tennant. – Chciałem mieć tam kobiety w różnym wieku, posiadające różne sylwetki, chciałem różnych postaci i różnych osobowości – powiedział Tom Ford w rozmowie z „WWD” zaraz pod pokazie, na którym zabroniono robić zdjęcia. – Zaprojektowałem te ubrania dosłownie dla tych konkretnych kobiet – zdjąłem z nich miarę, pomyślałem o nich, o tym, co noszą. Beyoncé – która miała wtedy przerwę przed nagraniem albumu „4” – ubrana była w srebrną żakardową sukienkę, a jej pojawienie się na wybiegu zapowiedział sam Ford, przemawiający do ponad 100 redaktorek i redaktorów. Gdy „The New York Times” zapytał ją potem, czy miała wątpliwości przed pojawieniem się w pokazie, odpowiedziała bez wahania: – Absolutnie nie. Spójrz tylko na te ubrania!
Chanel, jesień-zima 2017
Prezentując swoje kolekcje dla Chanel, Karl Lagerfeld tworzył we wnętrzach Grand Palais całe światy; przypomnijcie sobie jego supermarket z pokazu jesień-zima 2014, którego półki uginały się od szynek Jambon Cambon, tuńczyka Délice de Gabriell i ketchupu Haute Ketchup. Na wystawie „Inventing the Runway” „Vogue” przenosi się na płytę Wyrzutni Rakietowej N°5, na której podczas pokazu kolekcji jesień-zima 2017 pojawiła się 35-metrowa rakieta „wystrzelona” w kierunku sufitu Palais Art-Nouveau do granej w tle piosenki „Rocketman” Eltona Johna. – Wymyśliłem to wiele miesięcy temu, a nagle wszyscy to robią – powiedział wizjonerski projektant przed pokazem z 7 marca, który odbył się zaledwie kilka tygodni po tym, jak NASA ogłosiła odkrycie trzech planet na orbicie Trappist-1b, na których życie jest potencjalnie możliwe. Jeżeli chodzi o ubrania: pojawiły się tam koce termoizolacyjne i kołnierze astronautów, tweed z bateriami słonecznymi i puzderka z rakietami… Lagerfeld twierdził później, że jego projekty inspirowane były postacią francuskiego astronauty Thomasa Pesqueta, który regularnie wysyłał depesze z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej w miesiącach poprzedzających pokaz.
Balenciaga, jesień-zima 2020
Na pokaz kolekcji jesień-zima 2020 Demna sprowadził redaktorki i redaktorów do Cité du Cinema Studios w Saint-Denis, gdzie zbudował wybieg – po czym, osiągając spektakularny efekt, zalał go wodą. Znalazły się pod nią nie tylko pierwsze rzędy widowni, gdzie modelki, odziane w kalosze i sprzęt do nurkowania, pryskały wodą na redaktorki i redaktorów w drodze na wybieg, ale na suficie znalazły się LED-y przedstawiające wirujące obrazy nadciągającej katastrofy klimatycznej. „Odnalezienie swoich miejsc na pokazie Balenciagi dziś rano było ryzykownym przedsięwzięciem” – napisała w sprawozdaniu po pokazie Sarah Harris z brytyjskiego „Vogue’a”. „Było zupełnie ciemno, konieczne było przejście po stopniach, a to, co udało nam się rozpoznać jako wybieg, okazało się rozległe i zanurzone w wodzie, która w ciemności przybrała groźny odcień atramentowej czerni... Rozległa się trudna do wytrzymania muzyka, zapaliły się światła, a nad naszymi głowami szybko przesuwały się grafiki przedstawiające chmury. Ten cyfrowy układ pogodowy zmieniał się z pędzących chmur na imponujące stado szpaków, z apokaliptycznej burzy na ognisty zachód słońca”. A jeżeli chodzi o ubrania? Były tam stroje do piłki nożnej, buty z oddzielnymi pięcioma palcami i neogotyckie garnitury w duchu power dressingu.
Vogue Club połączył siły z Lightroom London, by pozwolić wam zaoszczędzić 20 proc. ceny biletów; więcej informacji znajdziecie tutaj. Zarezerwuj bilety już teraz
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.