Ślub i wesele Daisy Hoppen i Vincenta Gilberta: Jak w komedii romantycznej

Ich wesele pasowałoby do scenariusza komedii romantycznej. Poznali się również jak w filmie. Oto jak wyglądał ślub Daisy Hoppen i Vincenta Gilberta.

To, jak poznali się Daisy Hoppen i Vincent Gilbert, przypomina scenariusz filmu Richarda Curtisa. Nasza brytyjska bohaterka, prowadząca własną agencję PR-ową, właśnie została singielką i przeprowadziła się do mieszkania z widokiem na Highbury Fields w północnym Londynie. Wtedy zaczęła się pandemia. Rozczarowana faktem, że jej życie jak sen, inspirowany Carrie Bradshaw, skupiający się na „koktajlach i  randkowaniu”, musi zostać zawieszony, oraz zdeterminowana, by nie dopadł jej COVID, postanawia, że każdego ranka przed pracą będzie biegać kilka okrążeń wokół parku. Nasz bohater Vincent Gilbert to z kolei mierzący prawie dwa metry Francuz i ekspert do spraw cyberbezpieczeństwa, który o świcie biega po tym samym parku.  

Mijają się codziennie o 7.15. Po kilku tygodniach Vincent uśmiecha się do przebiegającej obok Daisy. Myśli, że jest śliczna, choć może trochę dziwna. – Myślałam, że po prostu był miły albo był gejem, albo był żonaty, tylko nie nosił obrączki – wspominała.

Pewnego poranka w sierpniu 2020 roku Vincent zatrzymuje Daisy, przedstawia się jej oraz informuje, że ma na sobie niewłaściwe buty do biegania. (Były to nieprzeznaczone do wyczynowego uprawiania sportu sneakersy New Balance, ale w końcu Daisy lepiej niż na maratonach czuje się biegając po pokazach takich klientów jak Simone Rocha, Molly Goddard czy Rejina Pyo).

Zaczynają rozmawiać, a w końcu idą na kilka randek przy kawie, ponieważ wszystko, co bardziej uroczyste, jest zakazane w związku z wprowadzonymi w Wielkiej Brytanii zasadami dystansu społecznego. – Był to czas, gdy nawet nie przytulało się swojej rodziny, więc nawet pomysł, by usiąść razem na ławce w parku, wydawał się niczym z „Dumy i uprzedzenia” – wspomina Daisy. Inny staromodny element? Vincent, maniak cyberbezpieczeństwa, nie pozostawiał żadnego cyfrowego śladu. – W żaden sposób nie dało się go sprawdzić w sieci, ani jednego konta w mediach społecznościowych – mówi Daisy. – Nic o nim nie wiedziałam do czasu, gdy zaczęliśmy się spotykać, a potem wymieniliśmy się numerami.

Spotykali się przez kilka miesięcy, aż doszło do zaręczyn w wielkanocny weekend, gdy spędzali czas z przyjaciółmi w Bath. – Jadłam loda Magnum, jęcząc, że nie chce mi się wchodzić na wzgórze. Wtedy spojrzałam w dół, a on klęczał przede mną i mówił po francusku – opowiada Daisy. – To była ogromna niespodzianka.

Gilbert skonsultował się z siostrą Hoppen, Mimi, dyrektorką do spraw biżuterii i zegarków na Dover Street Market, i sprezentował Daisy pierścionek z XVIII-wiecznym diamentem, oszlifowanym w rozetę od Williama Welsteada. – Zawsze uważałam, że biżuteria Williama jest nieskazitelna – mówi Daisy. – Pierścionek był oszałamiający. A ja czułam się bardzo, bardzo, bardzo szczęśliwa.

Para wiedziała, że chce wziąć ślub w Londynie – i że chcą zrobić to szybko. –Dla wszystkich minęło właśnie kilka burzliwych lat, a my czuliśmy, że po prostu powinniśmy iść za ciosem – mówi Daisy. Umówili się na listopad, a Hoppen szybko zabrała się do pracy, sięgając do wielu kontaktów, które zebrała w ciągu lat organizowania eventów dla takich klientów jak Ganni czy Florence & The Machine. Wraz z Liz Linkleter, pracującą jako jej wedding plannerka (–Liz, Jess Ruff i ich zespół byli niesamowici i pomyśleli o tak wielu wspaniałych detalach) Hoppen zatrudniła starą znajomą Margot Henderson, by wraz ze swoim synem Hectorem zajęła się cateringiem (– Wyjątkowa kobieta i szefowa kuchni, która robi krzepiące i poprawiające nastrój jedzenie). Hoppen zarezerwowała 2 Temple Place, XIX-wieczną, neogotycką rezydencję nad rzeką, gdzie kiedyś sama pracowała jako kelnerka w czasie wesel, i poprosiła florystkę Silkę Rittson-Thomas, inną dawną znajomą, o efektowne róże, które jeszcze uwzniośliły to miejsce.    

A co z suknią? – Miałam wielkie szczęście, bo przyjaciele i klienci odzywali się do mnie, by powiedzieć, że chcieliby zaoferować swoją pomoc jako prezent ślubny – mówi Daisy. – W dodatku bezgranicznie im ufam. Nie zabrałam nikogo na przymiarkę. Na wieczór przed ślubem, gdy goście zebrali się w pubie Albion w północnym Londynie, Hoppen przyjęła ofertę swojej klientki i przyjaciółki Molly Goddard w postaci marszczonej chabrowej sukienki zaadaptowanej z jednego z jej wcześniejszych projektów ślubnych. – Zawsze podobało mi się, jak Molly pracuje z kolorem – mówi. Była pewna, że na przyjęcie weselne musi wybrać The Vampire’s Wife. – Susie [Cave] tworzy najlepsze, trochę niegrzeczne sukienki – sexy, ale w granicach – więc zrobiła dla mnie przejrzystą różową mini. Hannah Weiland ze Shrimps, również jej klientka i bliska przyjaciółka, uszyła dla panny młodej śnieżnobiały płaszcz, inspirowany starą fotografią przedstawiającą Jackie Kennedy. 

Z myślą o centralnej części wydarzenia Hoppen odezwała się do swojej przyjaciółki z dzieciństwa, Simone Rochy, by stworzyła białą koronkową suknię, w dużym stopniu opierającą się o projekt ulubionej slip dress ze wcześniejszej kolekcji. – Simone świetnie mnie zna, więc właściwie powiedziałam: „Rób jak uważasz’” – wspomina Daisy. – Byłyśmy razem na „Giselle” w Royal Opera House, więc ten spektakl stał się naszą inspiracją. Matka Hoppen znalazła w sklepie z używanymi rzeczami w Somerset stare buty Gina, które Rocha spersonalizowała, ozdabiając je perłami. Potem panna młoda zmieniła je na projekt marki Jimmy Choo. Duńska projektantka biżuterii Sophie Bille Brahe, kolejna klientka i przyjaciółka, zaprojektowała obrączkę z charakterystyczną dla jej prac falą z diamentów, otaczającą pierścionek zaręczynowy.  

W ślubny poranek panna młoda i jej trzy siostry szykowały się w apartamencie ślubnym w Claridge’s, razem  z dawną przyjaciółką Zoë Taylor, odpowiedzialną za makijaż, oraz Linnéą Nordberg, zajmującą się fryzurami. – W czasie przygotowań byłam kłębkiem nerwów. Dzień przed ślubem stresowałam się tak, że wstawiłam jakieś siedem pralek prania. Ale potem przyjechałam do Claridge’s i po prostu poczułam… wow! Było tak wyjątkowo, znajdowałam się w najbardziej wytwornym pokoju, jaki kiedykolwiek widziałam – mówi Daisy. Nerwy narastały, gdy wraz z ojcem wsiadała do kremowej taksówki vintage, która miała ich zawieźć do urzędu stanu cywilnego w ratuszu w Islington, ale okazało się, że tuż przed nimi odbywał się ślub o tematyce jeździeckiej, co sprawiło, że się wyluzowała. – Ludzie mieli na sobie końskie maski i przyczepione ogony! – śmieje się. – A po naszym ślubie wszyscy mieli pomarańczowe włosy i pomarańczowe kapelusze!  

Po wielu pomyłkach w czasie przysięgi, dotyczących imienia pana młodego (liczne francuskie imiona nie były łatwe do wymówienia), i przyjęciu na siebie gniewu swoich trzech sióstr za to, że kazała im przeczytać fragment z filmu „Narzeczona dla księcia”, nowożeńcy wyszli z urzędu, otoczeni zimnymi ogniami. W 2 Temple Place przywitała ich wieża z szampana Moët & Chandon oraz zapiekanka z kurczakiem, porem i estragonem z puree ziemniaczanym. (Zapiekanka okazała się pyszna, wręcz śmiertelnie pyszna: pewna redaktorka „Vogue’a” musiała się położyć po tym, jak pozwoliła sobie na zbyt dużą porcję.) Po kolacji dołączyło do nich więcej gości, na imprezę taneczną, odbywającą się dzięki uprzejmości Robina Katza i jego zespołu. Po nim set zagrała też DJ Louise Chen, przyjaciółka panny młodej, która wybrała na ten wieczór idealną mieszankę anglo-francuskich melodii, do których uczestnicy imprezy szaleli na lustrzanym parkiecie. W międzyczasie, na piętrze, młoda para miała zorganizowaną sesję zdjęciową – niespodziankę z sąsiadem Daisy z Highbury, norweskim fotografem Sølve Sundsbø, który zaimprowizował studio fotograficzne, by wykonać ich portrety ślubne.

Dobra koleżanka Daisy, Florence Knight, wykonała tort weselny, tartę jeżynową tak ogromną, że musiała zamówić specjalną formę do ciasta oraz poprosić o przysługę lokal St John, którego piec do pizzy wykorzystała, by ją upiec. – Przeszła samą siebie – mówi Daisy. Knight dodała też do weselnego menu swoje popisowe danie z Sessions Arts Club, sorbet z klementynek w wydrążonych owocach, który serwowany był w towarzystwie wielkich srebrnych półmisków pełnych, kanapek croque-monsieur Margot Henderson i – oczywiście – minilodów Magnum. Parkiet zrobił się pusty tylko na chwilę, gdy wjechał srebrny wózek z frytkami, które można było popijać shotami limoncello, zrobionego przez siostrę panny młodej Plum.  

Gdy zapaliły się światła, goście wyszli na zewnątrz, w rześką listopadową noc, trzymając bukiety róż wyhodowanych na rodzinnej działce Hoppenów. Panna młoda przyznaje, że był to dla niej dzień pełen ogromnych wrażeń: – Prawdopodobnie bardziej komfortowo czułabym się, gdyby posadzono mnie w kącie z dużym kieliszkiem wina, skąd mogłabym przyglądać się wszystkiemu z dystansu – śmieje się. Tak czy siak, niczego by w tym dniu nie zmieniła. – Bawiliśmy się wspaniale.

Artykuł ukazał się oryginalnie na Vogue.com.