Wesele Anny Cleveland i Jeffersona Hacka było wielkim spotkaniem modowej rodziny

Modelka Anna Cleveland poślubiła współzałożyciela Dazed podczas romantycznej ceremonii niedaleko Windsoru. Na liście gości znalazło się wiele gwiazd ze świata mody.

Biorąc pod uwagę, że jest doświadczonym wydawcą, nie dziwi, że Jefferson Hack poznał Annę Cleveland na premierze książki. Ścieżki pary po raz pierwszy przecięły się w roku 2016, podczas pełnego gwiazd przyjęcia w Los Angeles, w czasie którego Jefferson świętował wydanie pięknego tomu „We Can’t Do This Alone”. A zważywszy na to, jak bardzo oboje są zakorzenieni w świecie mody – jako współzałożyciel Dazed Media Jefferson regularnie pojawia się na pokazach mody na całym świecie, z kolei Anna w związku ze swoją karierą modelki regularnie chodzi po wybiegach – jeszcze mniej dziwi, że ich romans naprawdę wybuchł dwa lata później, gdy Anna występowała w paryskim Folies Bergère, podczas Fashion Freak Show Jeana Paula Gaultiera.

– Była tak dzika i wyzwolona – Jefferson opowiada o tym, jak zakochał się w Annie, gdy ponownie spotkali się na pokazie. – Zniewalająca.

Po czterech latach bycia parą, Jefferson w końcu oświadczył się w noc halloweenową, gdy para przebywała na wakacjach w magicznym egipskim kurorcie, w oazie Siwa. – Hotel zbudowany był z tradycyjnych cegieł, nie było w nim prądu, więc wszystko rozświetlały pochodnie i świece – wspomina Jefferson. – Siwa to wyjątkowe miejsce o silnej energii duchowej, więc było dla nas idealnym otoczeniem. Rozmawialiśmy o zaręczynach wcześniej, ale nigdy nie ustaliliśmy daty, więc to, że padłem na kolana i oświadczyłem się, było jednak totalnym zaskoczeniem.

Drogę z tego miejsca do ołtarza wypełniały intensywne przeżycia, a parę wspomagała genialna wedding plannerka Liz Linkleter oraz niewielka grupa zaufanych członków zespołu Jeffersona z Dazed, w skład której wchodzili Sophie McElligott, Marc MacDonald i Sam Wilson. Od samego początku jedna rzecz była pewna: to, że ceremonia odbędzie się w Oakley Court, oszałamiającym wiejskim hotelu w stylu wiktoriańskiego gotyku, którego dyrektorka kreatywna Alex Eagle jest bliską przyjaciółką młodej pary. – To niesamowicie idylliczna część przybrzeżnych terenów Tamizy, ze wspaniałymi przestrzeniami, a główny budynek charakteryzuje się uroczą gotycką architekturą, która nadała ślubowi bajkową, niesamowitą atmosferę – dodaje Jefferson.

Z zewnątrz mogło się wydawać, że to baśniowe angielskie wesele – jednak bardziej dyskretne, nieoczywiste detale, przewijające się przez cały dzień były wyrazem wielokulturowego pochodzenia pary młodej. Jefferson urodził się w Urugwaju jako dziecko Brytyjczyków, z kolei ojciec Anny to holenderski fotograf Paul van Ravenstein, a jej matka to czarnoskóra modelka, pionierka w swoim zawodzie, Pat Cleveland. Stwierdzili więc, że do swojej wizji klasycznego wiejskiego ślubu powinni dodać kilka bardziej osobistych (i żartobliwych) akcentów. – Na początku chcieliśmy zabrać gości do kościoła położonego przy rzece, tak by wszystko odbyło się nad wodą – mówi Jefferson. – Okazało się, że nie jest to takie proste, więc w końcu zamiast tego wynajęliśmy dwa staromodne londyńskie autobusy piętrowe. Kiedy zaczęliśmy chodzić do kościoła św. Jakuba Mniejszego w Dorney, zakochaliśmy się w tamtejszej pastorce Li Stacey. Ma wspaniałe poczucie humoru, charakter pełen niesamowitej lekkości. Dosłownie zesłały nam ją niebiosa.

Równie ważne co pastorka – a może nawet ważniejsze w wypadku tak zaangażowanej w modę pary młodej – były ich looki. Dość powiedzieć, że żadne z nich nie musiało długo szukać wśród wizytówek znajomych projektantów, by znaleźć właściwe opcje. Panna młoda odezwała się do Lavinii Biagiotti, przedstawicielki drugiego pokolenia włoskich projektantek, która kiedyś była jej opiekunką, podczas gdy matka Anny, Pat, chodziła po wybiegach dla matki Biagiotti, Laury. – Podczas mojego pierwszego pokazu, gdy miałam sześć lat, chodziłam na Schodach Hiszpańskich dla Laury Biagiotti – śmieje się Anna. – Pat była przebrana za Charliego Chaplina, a ja byłam sierotką, jak z filmu „Brzdąc”. To wtedy zakochałam się w modzie.

W zleceniu na suknię ślubną chodziło o coś ponadczasowego i eleganckiego, co okazało się eteryczną suknią z koronki, z dekoltem w łódkę, efektownym trenem i dopasowanym welonem. – Wiedziałam, że Lavinia rozumie, kim naprawdę jestem – mówi Anna, odwołując się do ostatecznej wersji swojego looku, którego elementem stały się też buty od Rogera Viviera. – Właśnie to było dla mnie ważne. Po dodatki – by dodać swojej stylizacji teatralnego glamouru – Anna zwróciła się do Bulgari, a jako najważniejszy element biżuterii wybrała naszyjnik Serpenti tego włoskiego domu mody. Miało to też głębsze znaczenie. – Wąż jest symbolem niekończącej się metamorfozy, który w tym wypadku był idealny – dodaje. – Idealny, by reprezentować nową ewolucję w moim życiu, prowadzącą ku przyszłości pełnej zmian – i nowych początków!

Ze względu na to, jak dużo pokoleń londyńskich talentów modowych wspierał Jefferson, jemu również nie brakowało projektantów, do których mógłby odezwać się w związku ze swoim wielkim dniem. Dokładnie wiedział, do kogo się zwrócić: do Kima Jonesa z Dior Men. – Przyjaźnimy się z Kimem od początku lat 2000., gdy zaczynał prowadzić swoją własną markę – mówi Jefferson. – Obecnie jest najwspanialszym projektantem mody męskiej swojego pokolenia, więc ogromnym zaszczytem było to, że to on wraz z domem mody Dior stworzył dla mnie dwa szyte na zamówienie looki.

Na ślubną mszę Jefferson i Kim wybrali dwuczęściowy jasnoniebieski garnitur z dwurzędową marynarką. – Uwielbiam twist w stylizowaniu dwurzędowej marynarki z zaledwie jednym guzikiem – to genialne – dodaje Jefferson. – A ten kolor jest superelegancki. Najlepszy ślubny detal? Ilustracje przedstawiające świeżo poślubioną parę, wykonane przez niezależnego francuskiego projektanta Jean-Charlesa de Castelbajaca, ukryte w podszewce marynarki Jeffersona. (Pojawiły się również na zaproszeniach i na szarym krawacie z wykonanym na zamówienie herbem, który założył Jefferson).

W sobotę 15 lipca rodzina i przyjaciele zgromadzili się w kościele św. Jakuba Mniejszego w Dorney, by być świadkami zawarcia związku małżeńskiego przez parę. Jefferson i Anna wybrali ten kościół ze względu na panujący w nim „romantyczny i kameralny” nastrój. – Jest mały, ale piękny jak z widokówki – mówi Anna. – La Stacey wykreowała radosną i przyjemną atmosferę wydarzenia, a jako pastorka zapewniła nam bardzo nowoczesną oprawę tej starożytnej ceremonii. Uwielbiamy ją. Organista zagrał „God Only Knows” Beach Boys, a Benn Northover przeczytał „Wedding Song” Boba Dylana, więc wnieśliśmy do mszy również własny twist. Gdy ceremonia się zaczęła, natychmiast minęło całe zdenerwowanie. – Byłem bardzo zdenerwowany do czasu, gdy zobaczyłem, jak Anna wchodzi do kościoła, wtedy emocje jeszcze bardziej narastały – mówi Jefferson. – Czułem energię, panującą w kościele. Anna dodaje: – Czułam się, jakbym była w siódmym niebie! Dla obojga z nas był to niesamowicie transformatywny rytuał i pełna duchowości chwila.

Dopiero gdy goście wyszli z kościoła, impreza mogła naprawdę się zacząć. – Nasz drogi przyjaciel Waris Ahluwalia właśnie wypuścił na rynek swój nowy bezalkoholowy szampan o nazwie Love Conquers All, więc, ponieważ żadne z nas nie pije, byliśmy dumni, że możemy go podać – mówią ze śmiechem. Po tym, jak Bentley Mulsanne z 2016 roku zabrał parę młodą na podwieczorek – a goście weselni podążyli zaraz za nimi we wspomnianych wcześniej londyńskich autobusach piętrowych – wszyscy zebrali się w Oakley Court. Tam wskazano im drogę do znajdujących się nad rzeką namiotów, gdzie, dzięki uprzejmości szefów kuchni Johnniego Collinsa i Mateo Zielonki, odbyła się wegańska, bezglutenowa uczta. Stoły zostały bogato udekorowane przez Alex Eagle i Sophie Hodges, a znalazły się na nich sezonowe polne kwiaty z terenu hotelu, między innymi chabry, bladoróżowe i białe róże angielskie, jaśmin, groszek pachnący i piwonie.

Oczywiście, lista gości była pełna znanych i podziwianych ze świata mody – co najważniejsze, znalazła się na niej była partnerka Jeffersona, Kate Moss, oraz ich córka, początkująca modelka Lila. Poza tym obecni byli przedstawiciele świata filmu, sztuki, muzyki i fotografii, między innymi Tilda Swinton, Björk, Haider Ackermann, Nick Knight, Debra Shaw, Bella Freud, Karla Otto, Zac Posen, Daphne Guinness, Juergen Teller, Andreas Kronthaler, Erin O’Connor, Marc Quinn, Tim Walker, Hans Ulrich Obrist, Pam Hogg, czy Sam McKnight. – Jesteśmy bardzo wdzięczni za wsparcie od wszystkich i niesamowitą miłość, jaką nam okazali – mówi młoda para. – To ogromne szczęście, że mamy tak pięknych przyjaciół i rodzinę.

Gdy wieczorne wydarzenia weszły na najwyższe obroty, zarówno Jefferson, jak i Anna uciekli, by szybko przebrać się w apartamencie dla nowożeńców w Oakley Court. Jefferson powrócił w czarnym smokingu Dior Men, zaprojektowanym przez Kima Jonesa, oraz w butach na grubej podeszwie, które zaprojektował na 30. rocznicę powstania Underground Shoes, i z zegarkiem Octo Finissimo Tourbillon od Bulgari. Natomiast Anna przebrała się w opalizującą cekinową sukienkę projektu Laury Biagiotti. – Uwielbiam sposób, w jaki materiał tej sukienki faluje i błyszczy – wydawała mi się magicznym wyborem na pełen blichtru dzień – zauważa.

Na koniec powracamy do samego przyjęcia: ta część programu była czymś, o czym zarówno Jefferson, jak i Anna, znający się na modzie, mają pewne pojęcie. Zabawę rozpoczęła Pat Cleveland we własnej osobie, z pomocą zespołu Soul Diamonds, po czym wszyscy przenieśli się do wnętrza Oakley Court, dokąd zostali zwabieni melodią klubowych klasyków granych przez różnych legendarnych londyńskich DJ-ów, wśród których znaleźli się Louie Banks, Josh Quinton, Princess Julia i Jodie Harsh.

Gdy tłum nowych imprezowiczów przyjechał z Londynu na after party, pokrojony został tort – kalejdoskopowa jadalna rzeźba, stworzona przez przyjaciela Jeffersona, Marca Quinna, która została zaprojektowana z użyciem wzoru połączonych odcisków palców pary młodej. Krojeniu tortu towarzyszyła melodia „At Last” Etty James. A gdy wszyscy byli już gotowi, by położyć się do łóżek, podano górę wegańskich tostów z serem: angielski klasyk z osobistym twistem.

Artykuł ukazał się oryginalnie na vogue.co.uk.