Drodzy heterycy, wybaczcie!

Wiem, jesteśmy irytującymi niewdzięcznikami i zamiast całować was w czubki pantofelków, ciągle robimy coś, co wam się nie podoba. Prowokujemy samym naszym istnieniem, za co serdecznie przepraszamy. Przepraszamy, że mówimy, co nam się podoba, a co nie. Przepraszamy, że się domagamy równych praw. Przepraszamy, że robimy to w taki sposób, w jaki chcemy, a nie w taki, w jaki wy chcecie.

„Są dwa rodzaje heteryków na tym świecie: ci, którzy nienawidzą cię prosto w oczy, i ci, którzy nienawidzą cię za plecami” – tłumaczył swojemu młodemu kochankowi grany przez Gale’a Harolda Brian, jeden z głównych bohaterów kultowego serialu „Queer As Folk”. Powie ktoś, że to przesada. Być może. Ale trudno ostatnio nie zatrzymać się na dłużej przy tej hiperboli, czytając rozmaite, zwykle epigońskie komentarze dotyczące społeczności LGBT. Szczególnie te tworzone przez osoby zaliczające się do naszych sojuszników. Owe postaci mają nam, „tęczowej zarazie” – że posłużę się narodowosocjalistyczną w swym duchu niedawną homilią biskupa Krakowa – do przekazania mnóstwo pouczeń, rad i sugestii. Możemy w nich przeczytać, co powinniśmy robić, a czego nie, jak się ubierać, co mówić, a czego nie, by zaskarbić sobie jaśniepańską akceptację heteryckiej większości. W przeciwnym razie zapanuje w heteroduszach smutek wielki i rozczarowanie. I zamiast poparcia będą dramatyczne oświadczenia pod tytułem „Czuję się oszukana”, bo tak właśnie się czuła niedawno Aleksandra Dulkiewicz, prezydentka Gdańska, gdy dowiedziała się o słynnej już na całą Polskę „maryjnej waginie na patyku”. Dulkiewicz nie życzy sobie „takich prowokacji”. Bardzo to nieładnie się tak zachowywać, fuj, nie można. Proszę się na Paradę Równości w Gdańsku za rok ubrać w białe bluzki i granatowe spódnice oraz przygotować zaakceptowane przez ratusz transparenty, bo inaczej pani prezydent znów będzie musiała w rozczarowaniu społecznością LGBT zbierać swoje łzy do specjalnie przygotowanego na tę okazję przez gdańskich bursztynników flakonu.

Wiele porad o tym, co i jak mamy robić, mają dla nas oczywiście nie tylko postaci ze świecznika, ale także zwykli zjadacze polskiego niemodyfikowanego genetycznie chleba. Weźmy dla przykładu pierwszy komentarz pod słusznym apelem Michała Nogasia w „Gazecie Wyborczej”, by artyści zabrali głos w sprawie państwowo-kościelnej nagonki na osoby LGBT. Możemy w nim przeczytać inny apel, tym razem skierowany do gejów, lesbijek, osób bi- i transpłciowych. „Tęczowi – czytamy w komentarzu – zróbcie akcję pod tytułem: przynoszę emerytom i niepełnosprawnym zupy i pomagam posprzątać (bez tęczowych akcentów). W taki sposób skuteczniej i niekonfrontacyjnie zjednacie sobie tubylców”. 

Ach, cóż to za genialna porada! Dziękujemy! Ja już z samego rana, od razu po lekturze, pobiegłem do Rossmanna, by zakupić płyny o zapachu kwietnej łąki wraz z zestawem szmatek i gąbek, a następnie wywiesiłem w oknie mej kamienicy ogłoszenie (bez tęczowych akcentów), oferując kibli czyszczenie w zamian za polubienie. Przygotowałem też na tę okazję kilka haseł reklamowych, którymi nieodpłatnie podzielę się z innymi osobami LGBT, na przykład: „Czyszczę wszystko jedną razą, nie nazywaj mnie zarazą” albo „Jeśli jesteś emerytem, zupę ci dostarczę w chwilę, tylko bardzo grzecznie proszę, nie myl geja z pedofilem”, albo „To nie jest żadna pusta nawijka, kamień najszybciej usuwa lesbijka”. Mam nadzieję, nie ma co ukrywać, że wykonane przez naszą tęczową społeczność roboty przyczynią się w znacznej mierze do ograniczenia w Polsce homofobii. A gdyby nieodpłatna praca na rzecz emerytów i osób z niepełnosprawnościami nie pomogła, oferuję – myślę, że w imieniu nas wszystkich – prace przy budowie autostrad i przekopu Mierzei Wiślanej oraz rozbudowie lotniska w Rzeszowie, by pan marszałek wraz z rodziną mógł jeszcze sprawniej docierać na weekend do domu.

Drodzy heterycy, naprawdę bardzo wam dziękujemy za wszelkie porady, jakie dla nas macie. Każdą z nich bierzemy do naszych homoserduszek i nie wyobrażamy sobie życia bez wszystkich tych bezcennych sugestii, które przygotowujecie dla nas w czołowych magazynach opinii, radiowych porankach i mediach społecznościowych. Wiem, że nasze środowisko, nie chcąc zgubić żadnej z tych myśli, zabiera się powoli do stworzenia Narodowego Instytutu Dobrych Porad dla Osób LGBT (w skrócie NIDPDOLGBT). Zaczęliśmy już zbieranie dobrowolnych datków na jego organizację. Opłat można dokonywać na stronie czujesieoszukana.pl lub wysyłając SMS o treści „geju nie prowokuj” (koszt 69 zł plus VAT). Jak tylko zbierzemy odpowiednią kwotę, niezwłocznie przystąpimy do archiwizacji i digitalizacji waszej skierowanej do nas twórczości. Liczymy też na waszą obecność podczas otwarcia siedziby instytutu, którą chcemy zbudować w Białymstoku, stolicy najbardziej wielokulturowego, tolerancyjnego i otwartego regionu w Polsce. Nie bez powodu mówi się o Białymstoku „Nowy Jork Podlasia”.

Wiem, jesteśmy irytującymi niewdzięcznikami i zamiast całować was w czubki pantofelków, ciągle robimy coś, co wam się nie podoba. Ciągle jakieś wygłupy, jakieś skandale, jakieś prowokacje. Jesteśmy właściwie jedną wielką prowokacją. Prowokujemy samym naszym istnieniem, za co serdecznie przepraszamy. Przepraszamy, że mówimy, co nam się podoba, a co nie. Przepraszamy, że się domagamy równych praw. Przepraszamy, że robimy to w taki sposób, w jaki chcemy, a nie w taki, w jaki wy chcecie. Przepraszamy za nasze postulaty, które się wam nie podobają, a szczególnie za te, „na które jest za wcześnie”. Przepraszamy za krytykowanie opozycji, która będąc u władzy, zawsze nas okłamywała. Przepraszamy za irytujące was transparenty i performanse. Przepraszamy za nasz niewłaściwy zwykle wygląd i z definicji nieobyczajne zachowanie. Przepraszamy za drag queens. Przepraszamy za przegiętych gejów i za dziwne wystrzyżone lesbijki. Przepraszamy za te wymysły, że ktoś się urodził w niewłaściwym ciele. Przepraszamy za nasze życie seksualne, za nasze związki, za parady, za gejowskie bary i za zbyt małą rozmiarówkę w Zarze. Przepraszamy, że przez nas wygrywa PiS i przez nas – jak się okazuje – przegrywa PSL. Przepraszamy za niewłaściwe słowa pod adresem kościelnych hierarchów, którzy przecież, zgodnie z kanonem własnego kodeksu, traktują nas z szacunkiem. Naprawdę przepraszamy, że nie mieścimy się w waszym marzeniu o nas. Drodzy heterycy, wybaczcie!