„I nagle pomyślałam: Zaraz, dokąd ja się tak spieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna. Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym” – mówiła Danuta Szaflarska w wywiadzie Anny Sosnowskiej. Aktorka zmarła sześć lat temu w wieku 102 lat.
Zagrała ponad 100 ról filmowych i 80 teatralnych. Karierę rozpoczęła w roku wybuchu II wojny światowej w Teatrze na Pohulance w Wilnie. W czasie Powstania Warszawskiego była łączniczką Komendy Głównej Armii Krajowej o pseudonimie „Młynarzówna”.
Drobna sylwetka sprawiała, że długo mogła grać dzieci. W wywiadzie na łamach „Filmu” opowiadała o roli czternastoletniej dziewczynki, którą grała już po 30. roku życia w Teatrze Starym w Krakowie. Krytyk Juliusz Kydryński pogłaskał ją po głowie i zapytał: „Jak ci się podoba teatr?”. Odpowiedziała: „Bardzo, proszę pana”. I dygnęła. Kolejnego dnia ją przepraszał.
W licznych rozmowach podkreślała, że wybór pracy, którą kocha, zdeterminował jej życie. Decyzja sprawiła, że prócz sytuacji granicznych wydatkowała mało energii na rzeczy, które jej nie interesowały. Uważała, że jej przywilejem jest dziecięce spojrzenie oraz skupienie na cudzie i pięknie życia.
Według badaczy długowieczności osoby stuletnie nader często charakteryzuje poczucie sensu, wynikające z pracy, hobby lub tworzonych relacji. Kilka lat temu na łamach Vogue.pl pisałam o najdłuższych badaniach w historii. Psychologowie Uniwersytetu Harvarda pytali, co sprawia, że ludzie są szczęśliwi.
Badano osoby z najbiedniejszych dzielnic Bostonu oraz studentów Harvarda. Wśród nich byli chłopak, który został prezydentem Stanów Zjednoczonych, kongresmeni, listonosze, sprzedawcy. Psychiatra Robert Waldinger po wielu latach przedstawił wyniki ukazujące, że szczęście nie jest uzależnione od sytuacji materialnej oraz statusu.
Oczywiście pominięto tzw. szczęście chwilowe. Podwyżka czy nowy samochód mogą sprawić dużą radość w danym momencie życia. Szczęście długotrwałe uzależnione jest natomiast od dwóch czynników – relacji z ludźmi oraz poczucia sensu wykonywanej pracy.
Najbardziej nieszczęśliwe były osoby samotne. Niekoniecznie same. Niektórzy byli w związkach, mieli wielu znajomych, ale przez całe życie brakowało im poczucia, że mogą tym osobom zaufać, polegać na nich w chwilach choroby i kryzysu.
Poznając słowa pani Danuty, m.in. we wspaniałym filmie „Inny świat” Doroty Kędzierzawskiej, czujemy się zbudowani fundamentem, na którym oparła życie. TR Warszawa napisał po jej śmierci: „To był niezwykły dar, być i pracować z Nią. Wnosiła do naszego teatru serce, wrażliwość i artystyczną energię, a zarazem świadomość tradycji i kultury teatralnej. Łączyła nas z przeszłością, a jednocześnie kierowała w przyszłość. Sama przekraczała granice wieku, tak jakby czas dla niej nie istniał”.
Justyna Kopińska: dziennikarka, socjolożka, zajmuje się tematyką kryminalną związaną z prawem karnym, sądami i więziennictwem. Doświadczenie zawodowe zdobywała w Stanach Zjednoczonych i Afryce Wschodniej. Jest laureatką Nagrody Dziennikarskiej Amnesty International, Pióro Nadziei.
Otrzymała Nagrodę PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, Grand Press, Nagrodę Newsweeka im. Teresy Torańskiej oraz wyróżnienie Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego. Dwukrotna laureatka Mediatorów. Autorka pięciu książek, m.in. „Z nienawiści do kobiet” i „Polska odwraca oczy”. Jako pierwsza dziennikarka z Polski otrzymała European Press Prize w kategorii „Distinguished Writing Award”.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.