Najlepsze role Jacka Nicholsona

Nicholson będzie jedną z największych gwiazd filmowych wszech czasów – napisał po seansie „Lotu nad kukułczym gniazdem” w 1975 r. reżyser Mike Nichols. Trudno nie przyznać mu racji. Od ekranowego debiutu pod koniec lat 50. aktor wystąpił w ponad 60 filmach, a za swoje osiągnięcia otrzymał trzy Oscary, sześć Złotych Globów, trzy statuetki BAFTA i Złotą Palmę. I choć od blisko dekady nie wystąpił w żadnej nowej produkcji, a w branży mówi się, że przeszedł na emeryturę z powodu zaników pamięci, to Jack Nicholson pozostaje jednym z najlepszych aktorów w historii kina. 

„Swobodny jeździec” (1969)

Po latach występów w niskobudżetowych i niezależnych produkcjach Jack Nicholson otrzymał rolę w filmie Dennisa Hoppera o dwójce kalifornijskich hippisów podróżujących na motocyklach przez Stany. Aktor wcielił się w postać George’a Hansona, prawnika alkoholika, który bez wahania porzuca rodzinne strony, by przyłączyć się do wyprawy głównych bohaterów. Choć rola Nicholsona jest drugoplanowa, zbudował niezwykle złożoną kreację, za którą otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara.

„Pięć łatwych utworów” (1970)

Robert Dupea (Nicholson) marzy o innym życiu, dlatego pewnego dnia rezygnuje z kariery pianisty, by zacząć pracę na polu naftowym. Gdy dowiaduje się o chorobie swojego ojca, wraca w rodzinne strony, gdzie musi skonfrontować się ze swoją bogatą rodziną. Rola poszukującego własnej tożsamości bohatera uznawana jest za jedną z najlepszych kreacji w karierze aktora.

„Chinatown” (1974)

W thrillerze Romana Polańskiego stylizowanym na klasyczne kino noir Jack Nicholson wcielił się w rolę prywatnego detektywa, J.J. „Jake’a” Gittesa. Mężczyzna otrzymuje zlecenie, by szpiegować pewnego człowieka, Hollisa Mulwraya, lecz ten ginie w tajemniczych okolicznościach. Stopniowo Gittes zaczyna odkrywać kolejne sekrety rodziny Mulwrayów. Występ w „Chinatown” na dobre ugruntował pozycję Nicholsona w Hollywood.

„Lot nad kukułczym gniazdem” (1975)

W adaptacji powieści Kena Keseya o tym samym tytule Nicholson gra McMurphy’ego, przestępcę, który chcąc uniknąć więzienia, symuluje chorobę psychiczną i trafia do zakładu zamkniętego. Tam szybko odkrywa, że szpital wcale nie służy leczeniu podopiecznych. Mężczyzna postanawia zbuntować swoich towarzyszy przeciw despotycznej władzy siostry Ratched (Louise Fletcher), jednak stawką w ich walce będzie życie pacjentów oddziału. Występ Nicholsona zapewnił mu pierwszego Oscara i jest uznawany za jeden z najlepszych w historii kina.

„Lśnienie” (1980)

W pełnej rozmachu ekranizacji powieści Stephena Kinga w reżyserii Stanleya Kubricka aktor wcielił się w postać Jacka Torrance’a, dozorcy hotelu Panorama. Zimą, gdy obiekt jest zamknięty, mężczyzna, jego żona i syn są jedynymi mieszkańcami budynku. Odcięci od świata Torrence’owie powoli odkrywają, że hotel jest nawiedzony, a sam Jack stopniowo popada w szaleństwo. W „Lśnieniu” Nicholson raz jeszcze udowodnił, że nie boi się wyzwań, a jego brawurowa rola zapisała się na kartach historii (na czele ze słynną kwestią: „Here’s Johnny”). Film jest dostępny na Netfliksie.

„Czułe słówka” (1983)

W filmie o trudnej relacji dwóch niezwykłych kobiet, matki i córki (Shirley MacLaine i Debra Winger), Jack Nicholson zagrał ich sąsiada, Garretta, starzejącego się kobieciarza i byłego astronautę. Przygotowując się do roli, aktor spotkał się z kilkunastoma astronautami. Jego wysiłki doceniła Akademia, przyznając mu drugą statuetkę, tym razem za kreację drugoplanową. „Czułe słówka” można oglądać na HBO GO.

„Czarownice z Eastwick” (1987)

Historia trzech przyjaciółek – Alexandry (Cher), Jane (Susan Sarandon) i Sukie (Michelle Pfeiffer), które niespodziewanie odkrywają swoje magiczne zdolności. Z ich pomocą postanawiają stworzyć idealnego kochanka. Następnego dnia w mieście pojawia się bogaty ekscentryk, Daryl Van Horne (Nicholson). Z czasem oczarowane kobiety odkrywają jednak mroczną tajemnicę przybysza. Klasyczna komedia o wojnie płci, w której Nicholson daje popis swojego czarnego humoru.

„Batman” (1989)

Choć dziś Joker utożsamiany jest głównie z kreacjami Heatha Legera i Joaquina Phoenixa, to przez wiele lat twarzą największego złoczyńcy Gotham był Jack Nicholson. Spośród wielu znanych kandydatów (o rolę starali się, m.in. Willem Dafoe, Tim Curry i David Bowie) Tim Burton słusznie zdecydował się zaangażować właśnie Nicholsona. Diaboliczny śmiech aktora dzwonił w uszach jeszcze długo po zakończeniu seansu.

„Lepiej być nie może” (1997)

Kolejna brawurowa kreacja w dorobku Nicholsona. Aktor wcielił się w postać Melvina Udalla, cierpiącego na nerwicę natręctw pisarza i socjopatę, który ze szczególnym upodobaniem znieważa, obraża, poniża i rani innych. Pewnego dnia jego sąsiad trafia do szpitala, a pisarz zmuszony jest zaopiekować się jego psem. Ten nieoczekiwany akt uprzejmości, a przede wszystkim, relacja z kelnerką Carol Connelly (Helen Hunt), która jako jedyna znosi jego trudny charakter, zmieniają jego życie i jego samego. Za rolę Melvina Nicholson otrzymał trzeciego Oscara, dołączając do nielicznego grona aktorów i aktorek z takim dorobkiem.

„Schmidt” (2002)

– Życie jest krótkie i nie mam zamiaru marnować ani minuty więcej – mówi Warren Schmidt (Nicholson). 66-letni bohater niedawno przeszedł na emeryturę. Krótko później zmarła jego żona, a córka wyznała, że postanowiła poślubić mężczyznę, którego on nie toleruje. Warren wyrusza więc w podróż, podczas której zmierzy się ze swoim życiem. Występ aktora wyróżniono Złotym Globem.

„Lepiej późno niż później” (2003)

Jack Nicholson i Diane Keaton w komedii romantycznej Nancy Meyers („Czego pragną kobiety”, „Holiday”) o miłości dwojga dojrzałych ludzi. Do czasu, gdy poznał Erikę, matkę jednej z kochanek, Harry Langer gustował w dużo młodszych kobietach. Podobno Keaton zagrała swoją postać tak przekonująco, że Nicholson był pewien, że aktorka jest w nim naprawdę zakochana. Dla aktorów występ w filmie był spotkaniem po latach – Nicholson i Keaton poznali się w 1981 r. na planie „Czerwonych”.

„Choć goni nas czas” (2007)

Choć z wiekiem Jack Nicholson coraz chętniej występował w dochodowych komediach romantycznych, to kreowane przez niego postacie dalej charakteryzowała werwa. Takim bohaterem jest Edward Cole, milioner, który dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chory. W szpitalu poznaje Cartera Chambersa (Morgan Freeman). Postanawiają wykorzystać pozostały im czas na zrobienie rzeczy, o których zawsze marzyli. Komedia jest dostępna na Netfliksie.