Najlepsze role Gene’a Hackmana pokazują wszechstronność aktora

Gene Hackman należał do najbardziej wszechstronnych aktorów Hollywood, choć nie uważał się za gwiazdora. Od „Francuskiego łącznika” po „Genialny klan” – przypominamy jego najważniejsze filmowe role w 60-letniej karierze. Hackman zmarł 26 lutego 2025 roku w wieku 95 lat.

„Francuski łącznik” (1971)

W filmie Williama Friedkina Gene Hackman stworzył rolę życia. Nowojorski detektyw Jimmy „Popeye” Doyle – twardy gliniarz – nie przebiera w środkach, by powstrzymać francuskiego handlarza narkotyków. Za tę produkcję aktor otrzymał Złoty Glob i Oscara. 

„Bez przebaczenia” (1992)

W oscarowym filmie Clinta Eastwooda (Hackman także otrzymał statuetkę oraz kolejny Złoty Glob) aktor przekonująco odgrywa ambiwalentną postać skorumpowanego szeryfa z Dzikiego Zachodu. „Little Bill” Daggett stawia czoła Willowi Munny’emu (Eastwood), by chronić swoje miasteczko. Zniuansowana rola pokazuje pełnię możliwości Hackmana. 

„Bonnie i Clyde” (1967)

Bilet wstępu do Hollywood Gene Hackman zapewnił sobie rolą w klasyku Arthura Penna. Zagrał starszego brata tytułowego Clyde’a (Warren Beatty), który działa z nim w gangu. Trudno mu jednak pogodzić się z tym, że rządzi w nim Bonnie (Faye Dunaway). Za tę rolę Hackman otrzymał pierwszą nominację do Oscarów. 

„Rozmowa” (1974)

Jeden z najsłynniejszych filmów mistrza Francisa Forda Coppoli, zrealizowany w tym samym roku, co „Ojciec chrzestny”, pokazuje Hackmana w roli ogarniętego obsesją specjalisty od podsłuchów. Harry Caul, którego aktor pokazuje jako budzącego lęk i politowanie everymana, wierzy, że rozmowa, którą usłyszał, doprowadziła do morderstwa. 

„Genialny klan” (2001)

Kultowy film Wesa Andersona nie zyskałby takiej popularności, gdyby nie grana przez Hackmana postać Royala. Nestor genialnego klanu Tenenbaumów ma swoje za uszami, ale urok osobisty pozwala mu zawsze wyjść z opresji bez szwanku. Za rolę aktor po raz trzeci otrzymał Złoty Glob. 

„Klatka dla ptaków” (1996)

W wyprzedzającym swoje czasy filmie Mike’a Nicholsa, remake’u francuskiej produkcji, Gene Hackman w drugoplanowej roli pokazuje swoją vis comica. Choć pierwsze skrzypce grają tu Robin Williams i Nathan Lane jako gejowska para, Hackman w roli przyszłego teścia syna jednego z nich dowcipnie obrazuje hipokryzję. 

„Dorwać małego” (1995)

Komedia gangsterska Barry’ego Sonnenfelda z gwiazdorską obsadą (obok Hackmana, m.in. John Travolta, Rene Russo, Danny DeVito) podbiła serca widzów bezpretensjonalnością. W ekranizacji prozy Elmore’a Leonarda (tego samego, któremu zawdzięczamy „Pulp Fiction”) Hackman zagrał szefa hollywoodzkiej wytwórni zastraszanego przez mafijnego bonza. 

„Firma” (1993)

W jednej z najpopularniejszych adaptacji prawniczych powieści Johna Grishama w reżyserii Sydneya Pollacka Hackman staje ramię w ramię z innymi zdolnymi aktorami – Tomem Cruise’em i Edem Harrisem. Aktor znów wciela się w starszego kolegę, mentora, cynika. Adwokat Avery Tolar przyjmuje pod swojego skrzydła młodego absolwenta. Gdy wychodzą na jaw przekręty mecenasa, zaczyna się walka o sprawiedliwość i o życie. 

„Superman” (1978)

Choć to Christopher Reeve przywdział czerwoną pelerynę superbohatera, charyzmą nie ustępuje mu Hackman w roli Lexa Luthora. Aktor bawi się rolą jednego z najbardziej ikonicznych czarnych charakterów w amerykańskiej popkulturze. Ta lekkość dodaje uroku całej produkcji 

„W mroku nocy” (1975)

Niemal dekadę po filmie „Bonnie i Clyde” Gene Hackman znów podjął się współpracy z reżyserem Arthurem Pennem przy kryminale w klimacie kina noir. Kolejny raz zagrał też detektywa, tyle że prywatnego. Sfrustrowanego Harry’ego Moseby’ego, którego zdradza żona, zatrudnia pewna znana aktorka, by odnalazł jej córkę (Melanie Griffith). Rozpoczyna się niebezpieczna zabawa w kotka i myszkę.