W trakcie procesu twórczego dyrektor kreatywny Loewe Jonathan Anderson nigdy nie sporządza notatek. Nie spisuje uwag, nie rysuje, nie wspomaga się szkicownikiem. Zamiast tego pracuje bezpośrednio na ciele. Czy kogoś więc jeszcze dziwi, że już na wybiegu jego projekty zdają się latać? Choć bowiem Jonathan to osoba całkiem przyziemna, wciąż igra z grawitacją.
Aktorka i bliska przyjaciółka Jonathana Andersona Greta Lee nazywa go „wszystkożercą”. Bo dyrektor kreatywny domu mody Loewe i autorskiej marki JW Anderson nieustannie łaknie nowych bodźców. Od deski do deski pochłania utwory literackie, klasyki i znane tylko wąskiemu gronu bibliofili nowości. Upaja się architekturą, nasyca rzeźbą, rozsmakowuje się w muzyce. Ale tym na co Jonathan ma szczególny apetyt, są estetyczne kolaże, łączące wszystkie dziedziny sztuki w jedną opowieść. Widniejące na zaproszeniu na pokaz kolekcji Loewe na sezon wiosna-lato 2025 hasło „radykalna redukcja” (dopisek: What happens when one takes all the noise away?) mogło więc entuzjastów mody na chwilę zbić z tropu. Anderson nie pohamowuje jednak swojej wyobraźni, ogranicza wyłącznie rozproszenia.
Dom mody Loewe wygrywa z grawitacją. Te sukienki zachwycają
Gości przywitał w dobudowanym do Zamku Vincennes bielonym namiocie. Zewnętrzną część budowli ozdobiły nuty Beethovena, we wnętrzu stanęła wzniesiona na postumencie rzeźba – naturalnej wielkości ptak autorstwa Tracey Emin. Później ubrania – dosłownie i w przenośni – wirowały wokół tego totemu.
Zainspirowany ptasimi skrzydłami Anderson usiłował wprawić w powietrzny ruch tkaniny. Najpierw mglistą żorżetę, z której uszył sukienki balansujące niczym meduzy dzięki żyłce poprowadzonej przez rąbek. Potem dzianiny, cekiny, bawełnę. Peleryny wykonał wprawdzie z grubej skóry, ale i je uniósł za sprawą trapezowej formy. Były przeczące prawom fizyki kurtki, baskinki i kaftany. Oraz wiązany w talii płaszcz o klapach wywiniętych jakby przez podmuch wiatru.
Od ptaków Jonathan pożyczył jeszcze kolory – gołębie błękity, papuzie pąsy, krucze czernie – no i pióra. Z tych nastroszonych układał spódnice, z gładkich – koszulki, a farbowanych – chyba nie mógł się powstrzymać – portrety Mozarta, „Słoneczniki” Van Gogha i popiersie Bacha przewijające się na surrealistycznych T-shirtach.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.