Premierowo na Vogue.pl: Hawrot Home

Szukając własnej formuły domu pod miastem, Joanna Hawrot, projektantka i właścicielka autorskiej marki modowej, wykorzystała kulturę japońską, współczesne polskie wzornictwo i sztukę cenionych artystów.

Godzinę drogi od Warszawy, w zapomnianej kolonii letniskowej, między wysokimi sosnami wyrósł dwupoziomowy dom. Ma prostą, geometryczną bryłę, jest czarny i matowy. Duże okna i 50-metrowy taras osadzają go w świetlistym lesie. 

Bez ścian, z designem i sztuką

Po wejściu wnętrze zaskakuje skalą. – To właściwie jedno pomieszczenie z wydzielonymi łazienkami i sypialniami na piętrze – mówi Joanna. Ale nawet granice tych pomieszczeń można zmieniać, otwierając przesuwne drzwi.  – Zrezygnowałam z podziałów i ścian, bo chodziło mi o ideę wnętrza, które sprzyja bliskości i relacjom. Ta przestrzeń ma skracać dystans – dodaje.Obok otwartego charakteru wrażenie robi też harmonia – jasne deskowanie łączy się z kremowymi kanapami, kuchnią w złamanym różu, szarą podłogą z żywicy i matowego kamienia. Nic nie wychodzi na pierwszy plan, nic nie zabiega o uwagę.

W tej scenerii Joanna może ustawiać właściwe obiekty zainteresowania – nowatorskie projekty polskiego wzornictwa i prace polskich artystów. Są tu charakterystyczne fotele-walce The Good Living i metalowe lampy-listwy Lexavali, świetlne totemy Michała Korchowca czy szkło Agnieszki Bar. Ale też rzeźby Angeliki Markul i misterne porcelanowe obiekty Wojciecha Ireneusza Sobczyka – artystów reprezentowanych przez galerię Leto. 

Przedmioty o tak różnej estetyce zaskakująco dobrze odnajdują się w jednym miejscu. – To one dyrygują przestrzenią, a przestrzeń nimi – przyznaje Hawrot.

Zgodnie z jej intencją design jest tu funkcjonalny, a sztuka na wyciągnięcie ręki. – Można z przedmiotami obcować tak po prostu – mówi i tłumaczy, dlaczego w całym domu nie ma ani jednego obrazu. – To nie przypadek, po prostu okazało się, że cokolwiek wisi na ścianach, konkuruje z widokiem. 

A widok i szukanie odpowiednich osi widokowych okazało się dla niej ważną inspiracją w kształtowaniu przestrzeni. – Zobacz, jeśli rozsuniesz kotarę – opowiada, wskazując na materiał zaprojektowany we współpracy z Angeliką Markul, z kobaltową plamą przypominającą wynik testu Rorschacha – odsłonisz widok i biorąc prysznic, będziesz w stanie patrzeć na korony drzew. Szklana łazienka, zawieszona nad otwartym parterem, staje się najciekawszym elementem domu

Ognisko domowe i naturalny ogród

 – Dom ma szkieletową konstrukcję, jest ocieplany i funkcjonuje jak termos. Trzyma temperaturę nawet zimą. – opowiada Joanna, chodząc w grudniu boso po satynowej posadzce, która jest podgrzewana ekologiczną pompą ciepła. Równie kojącą aurę roztacza kuchnia – duża, doskonale wyposażona, otwarta na salon.
– Uwielbiam gotować, w ten sposób okazuję miłość i troskę, to dla mnie forma autoterapii i regulowania emocji – opowiada, dodając, że postawienie kuchni było priorytetem. – Kiedy budowa utykała w martwym punkcie, proste rzeczy komplikowały się, a wykonawcy mówili, że realizacja zadań nie jest realna, zaczynałam gotować. To były moje czary. Z czasem wszystko jakoś wracało do normy. 
Dom otwiera się na taras, a ten wtapia się w las. – Zależało nam, żeby budowa nie zniszczyła otoczenia, niektóre drzewa wyrastają tuż przy tarasie albo pochylają się nad domem. Nie wycięliśmy żadnego – deklaruje.

Minimalistyczny, japoński rys otoczenia czytelny jest też w ogrodzie. Bez kolorów i kwiatów. W różnych odcieniach zieleni, w bieli i pudrowym różu. Tę kompozycję, przy wsparciu doświadczonego ogrodnika, uzyskała dzięki odpowiednim nasadzeniom z traw oraz iglastych krzewów. 
– Budowa może być dewastująca dla przyrody, a my staraliśmy się ingerować jak najmniej – opowiada. Dom, choć nowy, wyrósł na obrysie starego. Butwiejące konary czy suche gałęzie zostały pozostawione samym sobie. Tak samo, jak stara drewniana ławeczka, posiwiała od wody i deszczu.
– Dzięki tym decyzjom mocna forma domu nie dominuje, jest pchnięta w strefę cienia – mówi Joanna i rozwija tę myśl: – Według kultury japońskiej jest to najlepsza perspektywa. W cieniu widać najwięcej.