Podczas ostatniego tygodnia mody w Mediolanie Lorenzo Seghezzi zaprezentował ponadsezonową kolekcję Epitelio. Połączenie klasycznych technik krawieckich z rzemieślniczym podejściem do tkanin i detali dodało włoskiego sznytu niezwykle odważnym projektom badającym wpływ ubrań na ciało i człowieka szukającego swojej tożsamości płciowej.
Urodzony w 1997 roku i wychowany w Mediolanie Lorenzo zadebiutował podczas AltaRoma w 2020 roku, zaledwie rok po obronie dyplomu na Nuova Accademia di Belle Arti, który poświęcił włoskiej rewolucji queerowej w latach 80 i 90. XX wieku. Jego karierę na jakiś czas zatrzymała pandemia COVID-19. Czas ten wykorzystał jednak na zgłębienie technik, które okazały się kluczowe dla jego dalszego rozwoju jako projektanta. Korzystając z tutoriali na YouTubie i dostępnych materiałów, rozwinął umiejętności gorseciarskie do tego stopnia, że dziś poza tworzeniem własnych kolekcji wykłada na ten temat na kilku uczelniach, m.in. słynnej mediolańskiej IED. Projektant twórczość w dużej mierze poświęca kulturze queer, do której sam należy. Inspirują go nocne życie Mediolanu i ludzie, których poznaje na swojej drodze.
W 2024 roku otrzymał grant założonego w 2017 roku Camera Moda Fashion Trust, w którego radzie zasiada m.in. Sara Sozzani Maino. W siedzibie Fondazione Sozzani odbyła się prezentacja jego kolekcji. Tak jak jego moda wymyka się schematom, tak prezentacja była wydarzeniem inkluzywnym i dostępnym dla wszystkich.
W pokazie kolekcji Epitelio uczestniczyli przedstawiciele queerowej społeczności Mediolanu
Kolekcja Epitelio czerpie inspiracje z dysmorfii i dysforii płciowej odciskających ogromne piętno na doświadczających ich osobach. Epitelio (po polsku „nabłonek”) zdaje się istnieć w kolekcji w dwojaki sposób – w postaci elementów, które od ciała odstają, zdają się od niego oderwane, przemieszczone, a z drugiej jako przylegające do ciała gorsety. Chociaż kolekcja składała się zaledwie z kilku looków, przekaz wybrzmiał wyraźnie. Modele i modelki, przedstawiciele mediolańskiej społeczności queer, nadawali projektom dynamiki dzięki choreografii, a oprawę tworzyła scenografia nawiązująca do historii sztuki.
Wykonane zgodnie z zasadami najwyższego krawiectwa ubrania niezwykle płynnie łączyły w sobie klasycznie żeńskie i męskie elementy strojów, dając im nowy charakter. Stanowiły otwarty dialog między strojem rozumianym jako element opresji i jako element ekspresji i wyzwolenia.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.