Jane Fonda – bohaterka okładki październikowego wydania „Vogue Polska”, którego motywem przewodnim jest odwaga – od dekad bez lęku łamie schematy. Zarówno w życiu zawodowym, jak i społecznym – jest aktywistką polityczną i ekologiczną – pokazuje, że wszystkie jesteśmy warte, by sięgać po swoje. Zachęca i motywuje kobiety na całym świecie do życia na własnych zasadach również jako ambasadorka marki L’Oréal Paris. Podczas Złotych Globów 2021odebrała prestiżową Nagrodę im. Cecila B. DeMille’a. Przypominamy najlepsze do tej pory role Jane Fondy – od „Barbarelli” po „Nasze noce”.
Historia kariery Jane Fondy to historia współczesnego Hollywood. Prawie 84-letnia aktorka urodziła się w Nowym Jorku jako córka gwiazdora kina Henry’ego Fondy i lwicy salonowej Frances Ford Seymour. Na ekranie zadebiutowała w 1960 roku, gdy przemysł filmowy odchodził od utartych schematów charakterystycznych dla złotej ery Hollywood i zaczynał odważniej eksperymentować. Była (i jest) znakomita w komediach romantycznych, brutalnych thrillerach i dramatach psychologicznych. Jane Fonda odnosi sukcesy aktorskie od sześciu dekad. Jest też aktywistką polityczną i ekologiczną.
Przypominamy najlepsze do tej pory role aktorki.
„Boso w parku” (1967)
W napawającej optymizmem farsie Gene’a Saksa w nowożeńców wcielają się Jane Fonda i Robert Redford. Akcja rozgrywa się w nowojorskim apartamencie, scenariusz jest śmiały, a główni bohaterowie – zawzięta pani domu i sztywny prawnik – bawią do łez.
„Barbarella” (1968)
Oszałamiające kostiumy Paco Rabanne, ekscentryczny dizajn i częste podteksty seksualne… Nazwisko Jane Fonda od ponad pół wieku kojarzy się z widowiskiem science fiction Rogera Vadima. Fonda nadaje niezwykłego uroku roli tytułowej bohaterki, kosmicznej poszukiwaczki przygód, która ma ocalić ludzkość.
„Czyż nie dobija się koni?” (1969)
We wstrząsającym filmie Sydney’a Pollacka, opowiadającym o maratonie tanecznym z czasów wielkiego kryzysu, Jane Fonda doskonale gra aspirującą aktorkę, która nie cofnie się przed niczym, by wygrać. Z początku cyniczna, tańczy z desperacją, aż okazuje się wewnętrznie martwa.
„Klute” (1971)
Pierwsza oscarowa rola Jane Fondy. W thrillerze Alana J. Pakuli gra prostytutkę Bree Daniels. Detektywa Johna Klute, który trafia do niej w poszukiwaniu zaginionego przyjaciela, gra Donald Sutherland. Kino mrożące krew w żyłach.
„Dick i Jane” (1977)
Gdy życiowa para (Fonda i George Segalowie) znajdują się w kłopotach finansowych, zaczynają okradać sklepy muzyczne, restauracje i firmy telekomunikacyjne. Fonda balansuje na granicy histerii, a najzabawniej jest wtedy, gdy próbuje pracować jako modelka.
„Julia” (1977)
Akcja filmu wyreżyserowanego przez Freda Zinnemanna toczy się tuż przed wybuchem II wojny światowej. Jane Fonda i Vanessa Redgrave grają w nim przyjaciółki, które ryzykują życie, by przemycić do Niemiec fundusze mające pomóc w walce z nazizmem i uratować setki ludzi.
„Powrót do domu” (1978)
Podstawą fabuły jest romans żony żołnierza marines ze sparaliżowanym weteranem wojny w Wietnamie. To naładowany politycznymi odniesieniami obraz przedstawiający długotrwałe efekty doświadczeń z pola walki. Fonda wykorzystuje w pracy swój aktywizm spoza planu filmowego. Jej drugi Oscar za główną rolę kobiecą.
„Suita kalifornijska” (1978)
W gwiazdorskiej komedii Herberta Rossa Jane Fonda gra mieszkankę Nowego Jorku, która leci do Los Angeles, by odebrać swoją nastoletnią córkę od byłego męża, scenarzysty. Jej rola to mistrzowski portret zimnej jak lód, dumnej kobiety. Film jest jak uderzający do głowy koktajl składający się z błyskotliwych wymian zdań i śmiesznych gagów.
„Chiński syndrom” (1979)
Film Jamesa Bridge’a opowiada historię elektrowni atomowej zmierzającej ku nieuchronnej katastrofie. Jane Fonda gra upartą reporterkę telewizyjną, która próbuje ujawnić serię tuszowanych działań naruszających zasady bezpieczeństwa. We wzruszającym finale aktorka daje z siebie wszystko, wyrażając wściekłość z powodu dziejącej się niesprawiedliwości.
„Od dziewiątej do piątej” (1980)
W doskonałej satyrze autorstwa Colina Higginsa trzy kobiety mszczą się na obleśnym szefie. To feministyczna fantazja, w której Jane Fonda gra zastraszaną nową pracownicę. Towarzyszą jej Lily Tomlin jako niedoceniania kierowniczka oraz Dolly Parton jako zmęczona życiem asystentka.
„Nad złotym stawem” (1981)
W melodramacie Marka Rydera, legendy kina, Henry Fonda i Katharine Hepburn grają starzejącą się parę, udającą się na wakacje do Nowej Anglii. Jane Fonda gra ich córkę jedynaczkę, z którą stracili kontakt. Jej uczucia oscylują pomiędzy palącym gniewem i rozdzierającym serce pragnieniem bliskości.
„Nazajutrz” (1986)
Po tym, jak pewnego ranka po przebudzeniu odkrywa, że w jej łóżku leży zamordowany mężczyzna, nieobliczalna alkoholiczka (Jane Fonda) próbuje zatrzeć ślady zbrodni i zmylić śledczych. Thriller Sidney’a Lumeta splata fałszywe tropy, szantaż oraz chwile beztroski w sposób, od którego widz ma ciarki.
„Młodość” (2015)
W lirycznym filmie o przyjaźni Paolo Sorrentino lodowato uśmiechnięta Jane Fonda w platynowej peruce udowadnia, że nawet w epizodycznej roli jest niezapomniana. Gra w nim szczerą do bólu, nieustraszoną muzę starzejącego się reżysera, która odrzuca jego propozycję, czym nieświadomie zmienia jego życie.
„Nasze noce” (2017)
Ponad pięć dekad po pierwszym wspólnym występie Jane Fonda i Robert Redford spotykają się w czułym romansie Ritesha Batry. To historia sąsiadów, wdowy i wdowca, którzy zaczynają się sobie zwierzać i znajdują w sobie oparcie.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.