Osoby nieheteronormatywne wciąż przedstawiane są w kinie stereotypowo. Często ukrywa się tożsamość seksualną postaci historycznych w ich biografiach, zafałszowuje rzeczywistość albo pokazuje tylko jej wycinek. Zdarzają się jednak filmy, które obalają wszelkie mity, pokazując prawdziwe życie społeczności LGBTQ. Oto niektóre z nich.
„Paryż płonie” (1990): Dla fanów „Pose”
Inspiracją dla Ryana Murphy’ego przy pracy nad serialem był film dokumentalny Jenniego Livingstona, który przestawia kulturę drag queen w latach 80. w Nowym Jorku. Dzięki wywiadom z kluczowymi postaciami sceny vogueingu, w tym z Dorianem Coreyem i Willi Ninją, widz wchodzi w zamknięty świat ballroomów.
„Donikąd” (1997): Dla widzów o mocnych nerwach
Seks, boskie ciuchy z lat 90. i kosmiczne jaszczurki – dla fanów reżysera Gregga Arakiego ta czarna komedia nie będzie niczym nowym. Tak jak w innych dziełach reżysera, tu też zadziwiające efekty wizualne łączą się z szokującymi dialogami i wybuchową przemocą. Styl Arakiego może nie podobać się osobom o słabych nerwach, ale dzięki niemu reżyser zyskał wierną rzeszę fanów i kilka wyróżnień. Jego dramat science fiction w 2010 roku zdobył pierwszą Queer Palm w Cannes za zaangażowanie w emancypację lesbijek, gejów, osób biseksualnych i transpłciowych. Niedawno, w marcu 2019 roku, wkroczył do telewizji z „Now Apocalypse” – ośmioodcinkowym serialem sex positive, którego akcja dzieje się w Los Angeles.
„Parias” (2011): Dla dorastających dziewczyn
Film Dee Rees koncentruje się na młodej Afroamerykance, która odkrywa swoją lesbijską tożsamość. Amerykańska aktorka, Adepero Oduye, gra główną rolę Alike, 17-letniej poetki, która zakochuje się w swojej przyjaciółce Binie (Aasha Davis), na co jej rodzina reaguje wrogością. Film opowiada nie tylko o feminizmie i tożsamości lesbijskiej, ale także o poczuciu własnej wartości i akceptacji.
„Moonlight” (2016): Dla dorastających chłopców
Podczas 89. ceremonii Oscarów błędnie odczytano, że najważniejszą nagrodę otrzymał „La La Land”. Finalnie wygrywał poruszający obraz Barry’ego Jenkinsa oparty na opowiadaniu Tarella Alvina McCraneya. Skupia się na tematyce ras, męskiej tożsamości i seksualności, podążając za dorastającym chłopcem. Jenkins nakręcił potem także „Gdyby ulica Beale umiała mówić”, adaptację powieści Jamesa Baldwina.
„Fantastyczna kobieta” (2017): Dla miłośników kina latynoamerykańskiego
W dramacie chilijskiego reżysera Sebastiána Lelio Daniela Vega gra transseksualistkę, która mierzy się z nagłą śmiercią swojego starszego chłopaka. Film pokazuje transfobię, jakiej doświadcza od krewnych zmarłego i policji w czasie żałoby. Lelio zdobył nagrodę dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, a Vega stała się pierwszą transseksualną aktorką, która prezentowała się na Oscarach.
„120 uderzeń serca” (2017): Dla miłośników kina francuskiego
Ten francuski dramat policyjny, którego akcja rozgrywa się w latach 90., nawiązuje do wczesnych działań ruchu ACT UP, założonego w 1987 w Nowym Jorku i w 1989 w Paryżu, w reakcji na brak działań rządów na pandemię HIV/AIDS. Historia opowiada o związku pomiędzy nosicielem wirusa HIV, weteranem Seanem (Nahuel Pérez Biscayart), i zdrowym nowicjuszem, Nathanem (Arnaud Valois). Wspólnie protestują przeciwko korporacjom farmaceutycznym i francuskiej służbie zdrowia, która odmawia im niezbędnych leków. Silny, wciągający i często niesamowicie smutny film pozostaje w głowie widza na długo po napisach końcowych.
„Piękny kraj” (2017): Dla stęsknionych za „Tajemnicą Brokeback Mountain”
Debiut brytyjskiego reżysera Francisa Lee opowiada historię hodowcy owiec z Yorkshire, Johnny’ego (Josh O’Connor) i jego związku z pasterzem z Rumunii Gheorghem (Alec Secăreanu). Johnny mieszka ze swoimi starzejącymi się rodzicami. Opiekuje się nimi i gospodarstwem. Jego perspektywy nie są wesołe. Aż do przybycia Gheorgha. O’Connor gra teraz księcia Karola w „The Crown”, podczas gdy kolejny film Lee, „Ammonite”, opowiada historię romansu XIX-wiecznej paleontolożki Mary Anning (Kate Winslet) i jej ukochanej (Saoirse Ronan).
„Tamte dni, tamte noce” (2017): Dla stęsknionych za wakacjami we Włoszech
Adaptacja powieści André Acimana autorstwa Luki Guadagnino podbiła serca widzów na całym świecie. Akcja toczy się podczas długiego lata we Włoszech, a chemia między Elio (Timothée Chalamet) i Oliverem (Armie Hammer) jest tak namacalna, że publiczność odczuwa każdy moment frustracji, pożądania, miłości i złamanego serca razem z nimi. Ale to nie koniec historii. W październiku 2019 roku została wydana kontynuacja książki – „Znajdź mnie”, a Guadagnino wyraził już swoje zainteresowanie reżyserią.
„Rafiki” (2018): Dla walczących o swoje prawa
Historia kenijskiej reżyserki Wanuri Kahiu jest równie dramatyczna jak opowieść, która rozgrywa się na ekranie. Lesbijski romans nastolatek osadzony w prowincjonalnym mieście w Kenii może nie wydawać się skandaliczny dla części publiczności, ale okazał się niezwykle silnym politycznym głosem. Kilka dni po tym, gdy wybrano go do Cannes, film został zakazany w Kenii, gdzie homoseksualizm jest nielegalny, przez Radę ds. Klasyfikacji Filmowej z powodu „wyraźnego zamiaru promowania lesbijstwa”. Pomimo hejtu i gróźb aresztu Kahiu odmówiła milczenia. Film zadebiutował w 2018 roku na festiwalu i po udanym pozwie przeciwko Radzie zniesiony został zakaz wyświetlania go w kinach w Kenii na 7 dni, dzięki czemu spełnił warunek Akademii w 2019 roku (chociaż nie został nominowany). Dziś 39-letnia reżyserka pozywa rząd Kenii za naruszenie wolności wypowiedzi.
„Złe wychowanie Cameron Post” (2018): Dla walczących o akceptację rodziny
Ośrodki terapii konwersyjnej dla gejów mogą wydawać się archaiczne, ale ta historia osadzona jest w latach 90. Chloë Grace Moretz gra nastoletnią lesbijkę wysłaną do jednego z takich ośrodków przez swoją matkę – gorliwą chrześcijankę. Wyreżyserowany przez Desiree Akhavan film rzuca światło na praktykę, która jest nadal powszechna. Badanie przeprowadzone w 2015 roku przez Stonewall wykazało, że 10 proc. pracowników służby zdrowia w Wielkiej Brytanii było świadkami, jak koledzy mówili, że możliwe jest „wyleczenie” gejów, lesbijek i osób bi z ich orientacji. Na szczęście praca Akhavan (wraz z filmem „Wymazać siebie” Joela Edgertona), oparta na autobiograficznej powieści amerykańskiego pisarza Garrarda Conleya, o gejowskiej terapii nawracającej może pomóc zmienić to szkodliwe postrzeganie.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.