Niewyprasowane koszule, potargane włosy i paradoks: To najlepszy pokaz Prady

Nie chodzi o ślady dnia codziennego: zagniecenie koszuli podczas prasowania w pośpiechu, zapomnienie, by sięgnąć po szczotkę do włosów. Pokazem na sezon jesień-zima 2025-2026 dyrektorzy kreatywni włoskiego domu mody Miuccia Prada i Raf Simons stawiają społeczną diagnozę. Dostrzegają zniechęcenie, rezygnację, utratę nadziei pojawiające się w kontekście ostatnich zmian politycznych, kryzysu ekonomicznego oraz niepewnej przyszłości. Mówią wprawdzie, że nie tworzą manifestu – ot, szyją ubrania. Pokazują jednak, że potrafią robić coś znacznie cenniejszego – słuchać. Jak najwięksi rewolucjoniści branży.

Kiedy wraz z nastaniem I wojny światowej kobiety przejęły obowiązki mężczyzn wysłanych na front, po raz pierwszy w historii uzyskały społeczne przyzwolenie na noszenie spodni. Tak gwałtowna rewolucja potrzebowała twarzy. Coco Chanel stała się jej samozwańczą liderką. Tę samą zależność obserwujemy w przypadku diorowskiej linii (zaznaczony biust, wąska talia, rozkloszowana spódnica), która po premierze w 1947 roku zdominowała kolejną dekadę. Sama w sobie nie była wywrotowa – odwoływała się do tradycji haute couture, opierała na sylwetkach XIX-wieku. Jej awangardowość polegała na uchwyceniu przez Christiana Diora nastrojów – po długich latach wojny, wiążącej się z nią reglamentacji tkanin oraz popularności smukłych kostiumów inspirowanych uniformami żołnierzy, projektant powrócił do form symbolizujących pokój i dobrobyt.

Zdaje się, że w modzie 2025 roku potrzebujemy tego samego – wysłuchania, a to Miucci Pradzie – politolożce z wykształcenia – wychodzi znakomicie.

Pokazem na sezon jesień-zima 2025-2026 75-letnia Miuccia Prada udowadnia, że jest najbardziej przenikliwą projektantką XXI wieku

Mimo ponad 46 lat w branży, kolekcją na wiosnę-lato 2021 wyprzedziła fascynację branży estetyką Y2K. Kilka miesięcy temu zainicjowała zwrot w kierunku mody pięknej, eleganckiej, retro. I kiedy w sezonie jesień-zima 2025-2026 na wybiegach innych marek pobłyskują powidoki jej wizji, ona skręca w ścieżkę, którą trudno będzie powtórzyć – robi performans, społeczny manifest.

W kolekcji na jesień-zimę 2025 Miuccia Prada i Raf Simons redefiniują pojęcie kobiecości

– Każdego ranka czytam gazetę i załamuję ręce – mówiła Prada za kulisami pokazu. – Podtrzymywanie nadziei wymaga dużego wysiłku. A że nie chcę być politykiem, pozostało mi zakasać rękawy i pracować. Zauważa, że pod obstrzałem dobiegających zewsząd przygnębiających informacji, niekiedy heroiczne wydaje się podjęcie wysiłku, by wstać z łózka. W kolekcji w biurowy dress code wplata więc elementy piżamy: satynowe topy i bawełniane bokserki. Dezabil miesza z niedbale wyprasowanymi koszulami oraz tymi, których właścicielki w codziennym pośpiechu poplątały kolejność guzików i dziurek, drapując piętrzące się fałdy tkanin. Plącze włosy modelek, dodaje schodzone trampki i pamiętające lata 90. XX wieku szpilki.

Pokaz Prady na sezon jesień-zima 2025-2026: Biznes czy manifest?

Jej wizja krytykowana jest zwłaszcza ze względu na sylwetki, którym przypisuje się brak świadomości ruchu ciała. Ale i tu jest drugie dno. Zarówno Miuccia, jak i współpracujący z nią Raf Simons punktują bowiem, że najwięcej społeczno-politycznych kryzysów godzi w mniejszości i kobiety. Dlatego projektanci podejmują refleksje na temat współczesnej definicji kobiecości. Ale czy można zamknąć ją w ramach? Może lepiej zakwestionować dopinane do niej pojęcia? Wybrany kierunek dom mody nazywa „ćwiczeniem z zadawania pytań”. Narzędziem badawczym staje się jedna z rewolucji Chanel – mała czarna. Raz, że kolorem oddaje „ponurość czasów”. Dwa, że na przestrzeni lat stała się symbolem seksapilu i elegancji. – Kobiecość w modzie bardzo często redukuje się do rzeźbiarskich projektów – mówił za kulisami Simons. Stąd odrzucenie konstrukcji sukienki, chęć pozostawienia ciała wolnym. Małe czarne i pokrewne im projekty powstały z grubej wełny, mają surowe krawędzie, masywne guziki lub małe kokardki umieszczone tu i ówdzie. Niektóre są ściągnięte pod biustem, inne zostały dociążone kieszeniami.

W dobie postępującego angażowania AI, również w działania twórcze, Prada przypomina więc o zapomnianej roli EI – inteligencji emocjonalnej. Tego nawet najbardziej zaawansowanym technologicznie maszynom, póki co brak. Jej kolekcja jest nośna, adekwatna społecznie, wiralowa. Udowadnia, że podskórnie oczekujemy, by moda była polityczna.