Wiejskie wesele w angielskim stylu: Henrietta Rix zaprojektowała swoją suknię i karty dań

Henrietta Rix, współtwórczyni marki Rixo, sama zaprojektowała swoją suknię ślubną, a stoły na przyjęcie weselne udekorowała wazonami oraz świecznikami vintage.

Henrietta Rix zakochała się w Ronanie Keenanie, gdy miała 16 lat. Był przyjacielem jej czterech starszych braci. Pocałowali się po raz pierwszy w barze w rodzinnym miasteczku. 

Potem stracili kontakt ze sobą na ponad dwa lata. Zaczęli studiować, urządzać sobie życie w Londynie, budowali życie zawodowe: Henrietta w 2015 roku została współzałożycielką kobiecej marki odzieżowej Rixo.

Pewnego dnia, dekadę po pierwszej randce, Ronan nagle się odezwał. Tym razem ich pierwszym wspólnym wyjściem był finał męskich rozgrywek na Wimbledonie. – Wiedziałam, że to ten jedyny. Od tamtego czasu się nie rozstajemy. 

Ronan oświadczył się Henrietcie w ogrodach swojego domu rodzinnego w Hiszpanii, wręczając jej birmański rubin vintage, otoczony diamentami. Przygotował też niespodziankę – kolację przy świecach na balkonie, z pokazem sztucznych ogni. Postanowili, że do kolejnego poranka ich zaręczyny pozostaną tajemnicą, by mogli nacieszyć się tą chwilą tylko we dwoje. 

Dla Henrietty dwie rzeczy od razu były jasne. Po pierwsze, chciała wziąć ślub w domu swoich rodziców na angielskiej wsi, w posiadłości, która kiedyś należała do Henry’ego Royce’a, twórcy marki Rolls-Royce. Po drugie, zrezygnowała z zatrudnienia wedding plannerki. – Nie mam tendencji do zamartwiania się i wiedziałam, że jakoś uda nam się wszystko zorganizować – mówi. Razem z mamą i siostrzenicami spędzała weekendy, malując kwiaty, kule dyskotekowe i kokardy na wszystkim – od zaproszeń po karty dań. 

Sześć tygodni przed ślubem zaczęła projektować swoją suknię w londyńskim atelier Rixo. Zainspirowana brzoskwiniową sukienką z lat 40. swojej matki, stworzyła projekt składający się z warstw organzy. Nowoczesności dodały mu odkryte plecy, a także głęboki dekolt – podczas jednej z przymiarek wpadła na pomysł, by zrobić takie głębokie wycięcie w serek.

O zrobienie welonu Henrietta zwróciła się do Emily Baxendale z Emily London. – Obszyłyśmy go na całej długości koronką vintage – mówi. – Kiedy go przymierzyłam, poczułam się jak prawdziwa księżniczka. Dopełnieniem looku była para klasycznych butów Manolo Blahnik.

16 lipca 2022 roku Henrietta wyszła za Ronana w kościele w Mobberley, w hrabstwie Cheshire. Wybrała delikatny makijaż, klasyczny francuski manicure, a włosy uczesała w elegancki niski kok. 

Przed wyjściem do kościoła Henrietta założyła dużo biżuterii – pożyczonej i z własnej kolekcji. Na jej szyi znalazł się krzyżyk od Tiffany’ego, należący do jej matki. Na palcach miała kilka różnych pierścionków z klejnotami, między innymi zaręczynowy swojej babci, a także inny, z dużym akwamarynem, oraz pierścień z różowym koralem, który jej babcia kupiła na Jamajce w latach 30. Do sukienki przypięła małą emaliowaną broszkę z perłą w kształcie półksiężyca. – Zawsze uwielbiam biżuterię, dlatego założyłam jej dużo – mówi.

Brat zawiózł do kościoła Henriettę i jej ojca srebrnym rolls-roycem – był to ukłon w stronę wyjątkowego byłego właściciela ich domu. Przy drzwiach czekało sześć dziewczynek sypiących kwiaty, trzy druhny (wszystkie w szytych na miarę sukniach Rixo), był też pięciomiesięczny syn pary Wolfe. – Wtedy poczułam, że to dzieje się naprawdę. Wiedziałam, że są przy mnie ludzie, których kocham najbardziej na świecie – mówi panna młoda. Gdy weszła do kościoła, pierwszą osobą, z jaką skrzyżowała spojrzenia, był Ronan, ubrany w garnitur marki Thom Sweeney, mokasyny Gucci i różowe skarpety. – Myślałam, że będę płakać, a nie mogłam powstrzymać uśmiechu – mówi. 

Po złożeniu przysięgi wyszli z kościoła ramię w ramię, Ronan niósł na rękach Wolfe’a, a nad nimi biły dzwony. Goście sypali confetti na nowożeńców, którzy wskoczyli potem do białego rolls-royce’a corniche vintage i wyjechali na wijące się wiejskie drogi. Co znalazło się na tylnej szybie? Znak „Just married”, namalowany przez młode druhny panny młodej. 

Przyjęcie miało charakter nieformalny. Jednocześnie panował podczas niego nastrój klasycznego angielskiego garden party. Odbyło się w historycznym rodzinnym domu Rix. Mama Henrietty zaczęła prace nad terenami zielonymi posiadłości, kwiatami i żywopłotami już na rok przed ślubem, a teren wokół domu ozdobiła donicami, znalezionymi na kiermaszach z antykami w różnych zakątkach Wielkiej Brytanii. Taczki zostały wypełnione zimnym piwem, a kelnerzy serwowali koreczki z krwistej wołowiny i kornwalijskie pączki z krabami, przygotowane przez stylową firmę cateringową Social Pantry.

Stoły zostały nazwane imionami zwierząt należących do rodziny Rix, zarówno tych szanowanych (jest wśród nich cocker spaniel angielski Cooper), jak i tych, których się obawiano (Malcolm, „nasza niezbyt przyjazna gęś”). Winietki przy nakryciach zostały pomalowane akwarelami przez Henriettę i jej matkę. 

Para młoda nie wybrała konkretnej kolorystyki ani tematu wesela. – Na stołach znalazła się eklektyczna mieszanka dekoracji, które odpowiadały temu, kim oboje jesteśmy. Mieliśmy niepasujące do siebie gobeliny i robione na szydełku obrusy, rozmaite zielone i brązowe szklane wazony, wypełnione angielskimi kwiatami polnymi, duże złote kandelabry, muszle na płatki soli i pieprzu, kolorowe kryształy – wyjaśnia Henrietta. – Tłem dopełniającym całość był ogród otoczony murem. 

Na kolację goście dostali smażony tuńczyk i steki wołowe, a na deser tiramisu w naczyniach o kształcie muszli, tartę z rabarbarem i góry ciastek z kremem, oblanych czekoladą. Trzypiętrowy czerwony tort weselny w kształcie serca od Pink Cooker miał charakter retro. 

Po toastach – które, jak mówi Henrietta, „każdego doprowadziły do płaczu” – nadszedł czas na imprezę. DJ zagrał set disco, by zachęcić gości do wyjścia na parkiet. Drinki Moscow Mule, serwowane w miedzianych kubkach, dodały odwagi nawet najbardziej nieśmiałym uczestnikom imprezy. Henrietta przebrała się w bladoniebieską suknię od Alessandry Rich, którą znalazła w second handzie dwa tygodnie przed ślubem. – Martwiłam się, że nie jest biała, ale była dla mnie czymś niebieskim – mówi. – Trochę ją przerobiłam, żeby leżała na mnie idealnie, i założyłam do niej szklane kolczyki vintage. 

Ukoronowanie nocy? Oszałamiający pokaz sztucznych ogni, będący nawiązaniem do tego wieczoru, kiedy para młoda się zaręczyła. – Zabrzmi jak banał, ale był to naprawdę najlepszy dzień w moim życiu. Pamiętam, jak patrzyłam na parkiet, na którym tańczyła czwórka mojego rodzeństwa ze swoimi partnerami, moi rodzice, wszyscy najbliżsi przyjaciele z dzieciństwa, i czułam, że mam ogromne szczęście – mówi Henrietta. – Wydawało mi się, że jesteśmy na wielkiej domówce dla ludzi w każdym wieku.

Tekst oryginalnie ukazał się na Vogue.com.