Podczas Tygodnia Mody w Londynie na wystawie w Design Museum zobaczymy zapewne najodważniejsze brytyjskie projekty minionego 30-lecia. Przypomniane zostaną pierwsze kolekcje Kima Jonesa stojącego za sterami Dior Men, Jonathana Andersona kierującego JW Anderson i Loewe, szefa marki Coach Stuarta Veversa czy Alexandra McQueena. Na tę pierwszą przekrojową prezentację nowej brytyjskiej mody ma trafić około stu stylizacji.
Ekspozycję zorganizowano z okazji 30. rocznicy powstania przedsięwzięcia Newgen, zainicjowanego przez British Fashion Council. To jeden z najefektywniejszych programów wspierających obiecujące modowe talenty. Od 1993 roku zapewnił finansowe wsparcie, możliwość pokazania się podczas London Fashion Week i profesjonalne doradztwo ponad 300 osobom. Wiele z nich stało się potem gwiazdami. Projektem kieruje Sarah Mower, główna krytyczka Vogue.com, która jest też jedną z kuratorek wystawy. Dom mody Alexander McQueen sponsoruje „REBEL: 30 Years of London Fashion”.
Marta Jakubowski: Jedna z trzech polskich historii
W dziejach Newgen są też polskie wątki. British Fashion Council wspierał Katarzynę Szczotarską i Arkadiusa. Arkadiusz Weremczuk pokazał w ramach Newgen spektakularną kolekcję „Paulina”, która była hołdem złożonym polskiej sztuce ludowej i nawiązaniem do kultury agrarnej. Z „Pauliny” zachowało się niewiele, a to, co przetrwało, zostanie wystawione w przyszłym roku w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi.
W Design Museum zobaczymy za to prace Marty Jakubowski. Wychowana w Niemczech i wykształcona w Londynie projektantka o polskich korzeniach to mistrzyni geometryczno-architektonicznej prostoty. Łączy minimalizm z wybujałymi formami, dysproporcjami, asymetriami i ekspresjonistycznymi wycięciami.
Björk i Marjan Pejoski: Słynna łabędzia sukienka
„REBEL” pokaże awangardowe projekty, które wywołały szok na czerwonych dywanach. W 2000 roku podczas gali wręczenia Oscarów Björk zaśpiewała nominowaną do nagrody piosenkę „I’ve Seen It All”. Utwór współtworzył ścieżkę dźwiękową przełomowego „Tańcząc w ciemnościach” Larsa von Triera, w którym Islandka zagrała główną rolę.
Suknia projektu Marjana Pejoskiego, w której Björk wystąpiła na scenie, też wzbudziła niemałe poruszenie – przedstawia bowiem łabędzia. Szyja ptaka oplatała szyję gwiazdy, a na jej piersiach spoczywała głowa. Kuper utworzył puszystą, bulwiastą tiulową spódniczkę. Na czerwonym dywanie piosenkarka położyła kilka jaj, symboli płodności.
Wcześniej łabędzia sukienka zamknęła pokaz Pejoskiego, a po londyńskim wybiegu przeszła w niej supermodelka Alek Wek. W kolekcji na jesień-zimę 2001 było więcej łabędzich sylwetek. Podziwiano też rozmaite pawie, a nawet strusia.
Marjan Pejoski jest Macedończykiem urodzonym jeszcze w Jugosławii. W 2003 roku ten absolwent Central Saint Martins razem z Sasko Bezovskim założył markę KTZ, a wcześniej sklep z progresywną modą Kokon to Zai.
Sam Smith i Harri: Nowe wcielenie lateksu
Debiutującą w 2022 roku markę Harri założył Harikrishnan Keezhathil Surendran Pillai. Jego ojciec prowadzi w Indiach plantację kauczukowych drzew, z których mlecznych soków powstaje naturalny lateks. Pod koniec XIX wieku Brytyjczycy nielegalnie wywieźli z Brazylii nasiona kauczukowców, a potem założyli pierwsze uprawy tych drzew w południowej Azji. Lateks Harriego pochodzi ze Sri Lanki.
Dyplomant London College of Fashion projektuje stroje, które są wielkimi, nadmuchiwanymi, rzeźbiarskimi formami z lateksu. Prezentują je zwykle utalentowani tancerze. Przerysowane proporcje zrodziły się w jego umyśle, gdy analizował perspektywę psa, który patrzy na człowieka z poziomu podłogi. Dziś formy te wyglądają na przesadzone i kostiumowe, jednak gdy umieścimy je w kontekście dawnych europejskich sukien kształtowanych za pomocą gorsetów, krynolin, rogówek i turniur, ubrania Harriego nie wydają się już takie baśniowe. Ich realność podkreślają także współtworzące kolekcje twarzowe i praktyczne koszulki, marynarki oraz kurtki.
Życiowe zastosowanie dla osobliwych dmuchanych kreacji znalazł Sam Smith, który w czarnym, szczelnie zasłaniającym ciało komplecie przyszedł na rozdanie Brit Awards w 2023 roku. Smith odważnie przełamuje normy dotyczące idealnych celebryckich ciał, które przyporządkowuje się zwykle jednej z dwóch najpowszechniejszych płci. Jest osobą niebinarną. Tradycję dekonstruowania europejskich sylwetek, które uważano za perfekcyjne i seksowne, rozpoczęła Rei Kawakubo, autorka kolekcji Comme des Garçons „Lumps and Bumps” na wiosnę-lato 1997.
Craig Green: Najpierw wyśmiano jego połamane deski
Ideały i tradycje zaburzył, a potem rozwinął Craig Green. W 2013 roku Brytyjczyk nałożył na ubrania metaforyczne instalacje i połączył pokaz męskiej mody z wypowiedzią artystyczną. Pierwsze konstrukcje z połamanych drewnianych desek powstały we współpracy z artystą Davidem Curtisem-Ringiem.
W 2013 roku niektórzy wyśmiewali prace młodego projektanta, jednocześnie wyrażając tęsknotę za angielskimi dżentelmenami sprzed lat. Green poczuł się niepewnie, ale nie poddał się. Wzbudził zachwyt na wybiegu Newgen kolekcją na wiosnę-lato 2015. Stroje wyglądały jak urządzenia latające albo konstrukcje, które mogą się stać lekkimi domami czy przenośnymi schronieniami. Do ubrań przytwierdzono obiekty przypominające niezapisane transparenty, które jeszcze (albo już) nie wyrażają protestów i żądań.
Green upoetycznił brytyjską modę męską. Wprowadził do niej metafory i symbole. Jego estetyka zakorzeniona jest w inżynierii, architekturze i technologii. Oglądanie pokazów i sesji zdjęciowych Greena może być duchowym i intelektualnym przeżyciem.
Christopher Kane, Nensi Dojaka: Grube pasy i cienkie ramiączka
Kolejnym mistrzem brytyjskiej mody jest Christopher Kane. Wychowanek Central Saint Martins był pod skrzydłami Newgen w latach 2006 i 2007. Pokazywał neonowe bondage dresses – efektowne, bardzo obcisłe i bardzo krótkie sukienki ukształtowane z ciasno ułożonych pasów. Ich delikatne elementy, takie jak wykończenia z koronek czy falbanki, zestawione były z technicznymi zapięciami i klamrami. Szyk i glamour funkcjonowały w jego projektach obok inżynieryjnej precyzji i estetyki BDSM, którą mieszał ze stylem rave. Źródeł bandażowych pasów należy szukać w twórczości Gianniego Versace z lat 90. XX wieku. Kane współpracował z Donatellą Versace i w 2009 roku został kreatorem marki Versus.
Nowy rozdział w historii mody, w którym wykorzystywane są pasy, paski, ramiączka, biustonosze, gorsetowe kroje i nagość, pisze właśnie Nensi Dojaka, zdobywczyni LVMH Prize 2021. Kunszt i nowatorstwo projektów mieszkającej w Londynie Albanki nie mają sobie równych.
Na pierwszej przekrojowej prezentacji nowej progresywnej mody z Wielkiej Brytanii ma się znaleźć około stu stylizacji. Design Museum chwali się także oksfordzkimi spodniami marki S.S. Daley, które nosił Harry Styles, puszystą jak kreza Elżbiety I Tudor niebieską sukienką projektu Molly Goddard wylansowaną przez Rihannę, kurtką Russella Sage’a przedstawiającą flagę UK, którą na stronach brytyjskiego „Vogue’a” nosiła Kate Moss, oraz ubraniami niewspomnianych wyżej marek i projektantów, takich jak: Bianca Saunders, Charles Jeffrey Loverboy, Christopher Raeburn, Henry Holland, Grace Wales Bonner, Mary Katrantzou, Matty Bovan, Meadham Kirchhoff, Nicholas Daley, Priya Ahluwalia, Saul Nash, Simone Rocha, Sinead O’Dwyer i Roksanda. Wszyscy oni zaprojektowali coś ważnego i rewolucyjnego.
„REBEL: 30 Years of London Fashion”, Design Museum, Londyn, od 16 września 2023 do 11 lutego 2024.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.