W styczniu minęło pięć lat, odkąd Casey Cadwallader został dyrektorem kreatywnym domu mody Mugler. O jego założycielu nadal mówi „Monsieur Mugler”. Wspomina go z szacunkiem, ale i pewną dozą nieśmiałości. Nic dziwnego, skoro Thierry już za życia był legendą. Ale teraz to Amerykanin pisze nowy rozdział jego marki. Z wrażliwością i wyczuciem.
Takich historii jest w branży na pęczki: młody chłopak z małego miasteczka, którego oknem na świat jest stacja MTV, a branżę mody poznaje dzięki Fashion TV oraz teledyskom George’a Michaela. Biografia Caseya Cadwalladera nieco się jednak od przeciętnych różni, bo nigdy nie marzył, by zostać projektantem. Owszem, chciał tworzyć, ale niekoniecznie ubrania.
Casey Cadwallader zaczynał u Marca Jacobsa, później projektował dla Loewe
Do mody trafił przypadkiem. Jako nastolatek zafascynował się kamieniami szlachetnymi, dostał nawet pracę w lokalnym sklepie z biżuterią. Później marzył o projektowaniu samochodów. Ostatecznie trafił na Wydział Architektury. I to nie byle gdzie, bo na prestiżowy Uniwersytet Cornella w Nowym Jorku. W czasie studiów jego przyjaciel zaczynał pracę u Marca Jacobsa. Pewnego dnia zadzwonił do Cadwalladera, mówiąc: Potrzebujemy rąk do pracy. Chcesz przyjść do nas na staż?
Praca w atelier amerykańskiego projektanta diametralnie zmieniła trajektorię kariery Cadwalladera. Potem zdobywał doświadczenie także u Narciso Rodrigueza, w Acne Studios czy Loewe, gdzie pełnił funkcję głównego projektanta kolekcji damskich.
Do domu mody Mugler Cadwallader dołączył jako zdolny, ale drugoplanowy projektant. Nominacja była dla niego wyróżnieniem i jednocześnie wyzwaniem, bo kierownictwo marki bez skutku walczyło o przywrócenie świetności z lat 80. i 90. XX wieku. Chciano, by dom mody znów stał się popkulturowym fenomenem.
Pozbawiony fałszywej skromności pragmatyk od początku miał plan: poszanowanie dziedzictwa i dostosowanie francuskiego domu mody do nowych realiów. Ze zbroi, w jakie Mugler ubierał niegdyś swe modelki, Casey chciał stworzyć stroje dostosowane do potrzeb współczesnych mu kobiet, które nie potrzebują już przypominania o ich sile. Wystarczyło je zachęcać, by tę siłę celebrowały.
Casey Cadwallader sprawił, że dom mody Mugler na nowo stał się popkulturowym fenomenem
Po premierze pierwszej kolekcji Cadwalladera zaprezentowanej nie na pokazie, lecz na artystycznych fotografiach z udziałem modelek, artystek, aktywistek i sportsmenek, pojawiły się głosy, że oto właśnie otwiera się nowy rozdział marki. Pisano, iż kluczowe znaczenie będą miały nie tylko nienaganna i – podobnie jak w przypadku Thierry’ego – spektakularna forma, lecz także ciałopozytywność i inkluzywność. Ze strojów, które na pierwszy rzut oka mogłyby onieśmielać (wszak opierały się na przylegających do skóry konstrukcjach i często odsłaniały sporo ciała), Cadwallader czynił kostiumy jednocześnie efektowne i wygodne. Ubierał w nie modelki bardzo szczupłe i o pełniejszych kształtach, drobne i muskularne, dbał o reprezentacje kobiet w różnym wieku i o różnych kolorach skóry, celebrował piękno oraz wrażliwość osób LGBT+.
Dom mody Mugler znowu był na językach wszystkich, a jego projekty błyszczały na czerwonych dywanach i największych scenach świata. Gdy do fanklubu Cadwalladera dołączyły Beyoncé i Dua Lipa, stworzył kostiumy na ich trasy koncertowe. Zaprzyjaźnił się z Cardi B, która na zmianę nosiła archiwalne projekty marki i jego najnowsze dzieła. Ziścił się jego plan: dom mody Mugler stawał się multidyscyplinarnym przedsięwzięciem, w którym moda towarzyszyła sztuce. Tu przenikały się wpływy rozmaitych dziedzin – od tak bliskiej mu architektury po sport.
Ten ostatni, szczególnie w kontekście funkcjonalności odzieży, wyjątkowo zainteresował Amerykanina. Chętnie opowiada, że fascynuje go ruch. Zanim zabrał się do pracy nad debiutancką kolekcją, odwiedził Międzynarodowe Targi Sprzętu i Mody Sportowej ISPO w Monachium, które co roku zrzeszają największych producentów i dystrybutorów odzieży dla profesjonalnych sportowców. Chciał podejrzeć innowacje w zakresie materiałów, technologii i konstrukcji, a następnie zaimplementować je do projektów ready-to-wear. Tak narodziły się kultowe kolarki z paneli, które jedynie sprawiały wrażenie stworzonych z lycry, bo w rzeczywistości powstały z luksusowej jedwabnej satyny. Albo cała denimowa grupa – jednocześnie casualowa i zmysłowa, szyta z elastycznego dżinsu i przeszywana rozciągliwymi panelami o spiralnej konstrukcji oplatającej ciało. Sylwetki będące jej częścią, a także inne propozycje nawiązujące zarówno do aktualnych projektów Cadwalladera, jak i archiwalnych dzieł Muglera, posłużyły za bazę kolekcji dla H&M.
Podczas jej prapremiery w Nowym Jorku Cadwallader opowiadał nie tylko o inspiracjach – od archiwum Thierry’ego po muzykę (jest wielkim fanem techno). Ze wzruszeniem wspominał też legendarnego kreatora, który przed śmiercią zdążył wziąć udział w początkowych etapach pracy nad tą kolekcją. Zapytany o relacje z Muglerem Cadwallader zdradził, że nie spotykali się często, ale zapamiętał popołudnie spędzone na długiej rozmowie w hotelowym apartamencie. Zanim się pożegnali, Mugler zaprosił młodego projektanta na obiad. A następnie mocno i serdecznie przytulił.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.