Pracownia to najbardziej intymna przestrzeń artysty, która mówi o nim więcej niż grube tomy biografii. Zaglądamy do historycznych malarni wybitnych twórców. W tych przestrzeniach czas zatrzymał się w miejscu a sztuką może być każdy detal.
Pracownia marzeń Joana Miró na Majorce
W dzieciństwie na Majorkę przyjeżdżał spędzać wakacje, jako młody mężczyzna poznał tu żonę, a jako dojrzały artysta postanowił tu zamieszkać. Dom na wyspie miał odciąć Joana Miró od gwarnego życia towarzyskiego i całą uwagę przekierować na tworzenie. Pracownia, którą zbudował według projektu przyjaciela i wielkiego modernisty Josepa Lluísa Serta, odpowiadała jego potrzebom. Jasna, ale z rozproszonym światłem, które utrzymuje się przez cały dzień. Przewiewna. Z antresolą, która pozwala spojrzeć na prace z góry. Wreszcie z wielką, kamienną podłogą, na której można układać płasko blejtramy. Najlepiej kilka obok siebie, pracując nad nimi jednocześnie.
Malarnia dla Miró była miejscem kontemplacji i odosobnienia, składowiskiem pamiątek ze spacerów, świątynią.
Schron z widokiem na Aleje Jerozolimskie Rajmunda Ziemskiego
Rajmund Ziemski zamieszkał tu na początku lat 70. i sam nazywał to miejsce schronem. Bo choć budynek projektu Jana Bogusławskiego, wizjonera nowoczesnej Warszawy, na parterze mieścił pierwszy w Polsce bar szybkiej obsługi Praha, to pracownie na ostatnim, szóstym piętrze przeznaczone dla artystów stanowiły odrębny świat.
Stąd na rzeczywistość można było patrzeć z oddali, obserwować, pozostając niezauważonym. Ziemski całe swoje życie zorganizował wokół pracy i tak samo traktował tę przestrzeń. Stosy płócien i szkiców, fotele ze śladami farby, zaschnięte tuby, a na ścianach tapeta z plakatów jego licznych wystaw to sceneria, która towarzyszyła mu do końca. Malował do ostatniego dnia.
Pokoik Józefa Czapskiego w Maison-Laffitte
Maleńki pokoik z widokiem, który znajduje się w krakowskim Pawilonie Józefa Czapskiego, to wierna rekonstrukcja pomieszczenia z Instytutu Literackiego w Maison-Laffitte, w którym Józef Czapski żył przez 40 lat. Łóżko pod ścianą, niewielki stolik, dwa fotele stanowią właściwie całe wyposażenie, nie licząc półek z książkami i innymi autentycznymi pamiątkami po artyście. W tych niezwykle skromnych warunkach Czapski pisał i malował.
Tu razem z Jerzym Giedroyciem i małżeństwem Hertzów współtworzył też legendarną „Kulturę”.
Dom Rembrandta w Amsterdamie
To tu powstała „Straż nocna”. Emblematyczne płótno Rembrandta, które głęboko rozczarowało XVII-wiecznych zleceniodawców. Autorskie podejście do tematu, oryginalna kolorystyka i dynamiczna kompozycja, która sprawiła, że nie wszystkie twarze zostały dokładnie wyeksponowane, wywołały konsternację i przekreśliły kolejne intratne zlecenia. Artysta popadł w długi, z których nie udało mu się już podnieść. W 1656 roku jako bankrut opuścił budynek.
Muzeum założone tu na początku XX wieku wraca do momentów świetności Rembrandta. Pomieszczenia urządzono z pietyzmem na podstawie tego, jak zostały przedstawione w obrazach i grafikach mistrza oraz jego uczniów. Zadbano również o drobiazgi, np. muszle, które malował z natury. W Het Rembrandthuis można zobaczyć też pokaźną liczącą 260 prac kolekcję rycin Rembrandta.
Pracownia Edwarda Krasińskiego z widokiem na Warszawę
W 1962 roku na ostatnim piętrze wieżowca przy alei Solidarności zamieszkał Henryk Stażewski. Razem z nim malarka Mewa Łunkiewicz-Rogoyska i jej mąż, inżynier – Jan Rogoyski. Razem animowali środowisko powojennej awangardy, a mieszkanie na ostatnim piętrze wieżowca stało się miejscem niezliczonych spotkań, dyskusji, artystycznych wydarzeń. W 1970 roku mieszkanie ze Stażewskim zaczął dzielić Edward Krasiński, jego konceptualne prace – m.in. taśma scotch blue przyklejona na wysokości 130 cm dopełniły kolekcję unikalnych obiektów, które do dziś można oglądać w tym miejscu.
Frida
Niebieski dom Fridy Kahlo w Coyoacán
Casa Azul, czyli niebieski dom, to miejsce w którym Frida urodziła się i dorastała. To też miejsce, do którego wróciła jako dorosła kobieta, kiedy jej małżeństwo z Diego de Riverą przechodziło kryzys. Właśnie w Casa Azul powstały jej najważniejsze prace – „Dwie Fridy”, „Ranny jeleń” i wiele pojedynczych autoportretów. Zwiedzając wnętrza, które po śmierci artystki zmieniono w muzeum, można poczuć, jak komfortowo działa przestrzeń stworzona przez ojca Fridy, zapalonego fotografa.
Nietypowe w tej tradycji wielkie okna wypuszczają do środka masę światła. Solidne biurko i krzesła zostały dostosowane do jej niepełnosprawności. Jest słynne lustro na suficie, dzięki któremu mogła malować się, leżąc. Jest też prezent od kochanka – sztaluga podarowana przez Lwa Trockiego.
Ogród i pracownie Claude’a Moneta w Giverny
Czego do pracy potrzebuje impresjonista? Naturalnego światła i ogrodu. Claude Monet często pracował w plenerze, ale w Giverny, gdzie artysta mieszkał przez 40 lat, miał też pracownię z wysokimi sufitami i wielkimi oknami, które pozwalały rejestrować niuanse zmieniającego się światła.
Ale do pracy ważne były też inspiracje, np. kolekcja japońskich drzeworytów, staw z liliami wodnymi i malowniczy orientalny mostek. Kiedy w 1915 roku płótna malarza nabrały monumentalnej skali, wybudował nową pracownię liczącą około 23 m długości. Tu właśnie powstały słynne „Lilie wodne”.
Ghost Ranch i pracownia w Abiquiu Georgii O'Keeffe w Nowym Meksyku
Dom na odludziu pośród czerwonych skał mieścił pierwszą pracownię Georgii O’Keeffe, a z czasem stał się jej letnią rezydencją. Dziś wrażenie robią minimalistyczne wnętrza z prostym wyposażeniem i wielkie okna otwierające się na wciąż zmieniające się widoki, bo jak się okazuje, pustynia pod wpływa światła mieni się feerią barw. Ten pejzaż dla O’Keeffe był źródłem wielkiej inspiracji.
Druga pracownia i całoroczny dom w pobliskim Abiquiu to miejsce, w którym mieszkała od 1949 roku do końca życia. Tu na żywo można zobaczyć widok przez patio, który jest motywem wielu prac O'Keeffe.
Więcej inspiracji znajdziesz na łamach nowego wydania „Vogue Polska Living”. Do kupienia w salonach prasowych i online z wygodną dostawą do domu.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.