Dzieci w krajach europejskich mają niezwykłą szansę, by korzystać z wolności. Często wyrastają na dorosłych o smutnych oczach, którzy wolność wymieniają na nieustające pasmo decyzji.
– Byłem w Antibes już kilka razy, ale teraz chciałem zobaczyć to miasto oczami żony– powiedział mi wczoraj mężczyzna spotkany w kafejce. Spytał, co robię na Lazurowym Wybrzeżu. –Miałam parę dni wolnego i spontanicznie sprawdziłam lotniska blisko morza– odpowiedziałam. Często wyjeżdżam,choćby na chwilę. Biorę do walizki jak najwięcej książek i notatników. Porządkuję myśli na papierze, by później móc uporządkować je w głowie.
Czekając na kawę, spytałam, dlaczego wynajęli mieszkanie zamiast hotelu. Mówił, że lubi sam przygotowywać żonie śniadania, więc zawsze stara się wynajmować apartamenty z dużą kuchnią. Ukochaną poznał kilka lat temu. Mieszkała w Paryżu, a on w Londynie. Po miesiącu się oświadczył. Prowadzi swój biznes w Anglii, miał możliwość takiego załatwienia swoich spraw, by spędzać z nią cztery dni w Paryżu. Przez resztę tygodnia pracuje w Londynie. Opowiadał, że się zauroczył, bo żona na wszystko patrzy z dużą ciekawością. Jakby stale uczyła się życia na nowo.
Syn mojej koleżanki dostał kiedyś pracę domową. Miał napisać o tym, w jakich sytuacjach i miejscach błyszczą mu oczy. Przypomniałam sobie wówczas, że gdy mieszkałam w Afryce, na północy Kenii,dużo rozmawiałam z dziećmi Samburu. Opowiadały, że ich marzeniem jest chodzić do szkoły. Rodziny żyły z hodowli bydła, więc część dzieci musiała pomagać przy pracy. Szkoła była zaszczytem dla wybranka z rodziny. Błyszczały im oczy za każdym razem, gdy widziały samochód lub awionetkę, które na północy kraju nie były częste. Mówiły, że podróż kojarzy im się z wolnością.
Dzieci w krajach europejskich mają niezwykłą szansę, by z tej wolności korzystać. Bardzo często wyrastają na dorosłych o smutnych oczach, którzy wolność wymieniają na nieustające pasmo decyzji.
Dlatego tak spodobał mi się mądry pomysł polonisty na temat pracy. Warto nauczyć się rozpoznawać, kiedy czujemy się wolni, podekscytowani i widzimy świat na nowo.
Ryszard Kapuściński pisał: „Podróż nie zaczyna się w momencie, kiedy ruszamy w drogę, i nie kończy, kiedy dotarliśmy do mety. W rzeczywistości zaczyna się dużo wcześniej i praktycznie nie kończy się nigdy, bo taśma pamięci kręci się w nas dalej, mimo że fizycznie dawno już nie ruszamy się z miejsca”.
Kontakt z autorką przez stronę www.justynakopinska.pl
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.