Najważniejsze w życiu to się nie zeszmacić – powiedziała mi prokurator, z którą spotkałam się na kawę. Nieznajomi policjanci i prokuratorzy często pytają mnie, czy się z nimi spotkam i zawsze się zgadzam. Wracam do domu z głową pełną pomysłów do książek.
Tym razem pani prokurator swoim zachowaniem i wyglądem przypomniała mi filmy Kieślowskiego. A mówiła o naciskach polityków na prokuratorów czy sędziów. O tym, kto im się poddaje, a kto nie i jaką ceną płaci się za niezależność. Sprawy dotyczyły ostatnich kilkunastu lat, więc przy władzy byli ludzie z różnych opcji politycznych. Mnie szczególnie zainteresował wątek tych osób z wymiaru sprawiedliwości, które ponoszą cenę za bycie wiernym swoim wartościom. Bo mało takich ludzi jest wśród dziennikarzy, polityków czy biznesmenów w Polsce. Widzę natomiast duże pokłady lizusostwa. Wiązanie się z jedną grupą i obstawanie przy swoich – niezależnie od tego, jakie bzdury w danym momencie mówią. I ci ludzie wcale nie są do tego zmuszani. Nawet jeśli stracą pracę, to często mają oszczędności, mieszkania... Robią to chyba z przyzwyczajenia, by mówić rzeczy, które inni chcą usłyszeć, z potrzeby bycia częścią „środowiska”, grupy wpływów, z chęci, by zyskać jeszcze więcej.
Latami usiłowałem żyć w zgodzie z moralnością innych ludzi. Próbowałem żyć tak jak każdy, próbowałem być takim jak każdy. Mówiłem to, co mówić należało, nawet jeśli czułem i myślałem coś zupełnie innego. A rezultatem jest całkowita katastrofa. Teraz przechadzam się pośród ruin, odcięty od wszystkiego, samotny i pogodzony z własnym losem, z własnymi dziwactwami i własną słabością. Będę musiał odbudować prawdę – przeżywszy całe swoje życie w czymś na kształt kłamstwa – pisał Camus.
Ile jest ludzi, którzy krytykują swoich szefów do wszystkich, choć nigdy nie powiedzą im tego w oczy? Którzy wykonają każde polecenie służbowe, chociaż wiedzą, że godzi to w godność wielu osób? Ludzi, którzy twittują to, co spodoba się władzy, by dostać kolejne dotacje czy ułatwić sobie drogę awansu?
Zawsze lubiłam przebywać wśród ludzi, którzy potrafią być sobą. Nikogo nie udają. I ponoszą za to konsekwencje.
Patrzyłam na tę dostojną i piękną panią prokurator (ona zdecydowanie należy do tych, którzy się nie poddają. Pewnie w przyszłości napiszę o Niej więcej) i pomyślałam, że zupełnie nie rozumiem ludzi, którzy dla kilku doraźnych przywilejów decydują się spędzić życie na kolanach.
Kontakt z autorką przez stronę www.justynakopinska.pl.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.