Rachel pragnie bezpieczeństwa oraz szacunku grup społecznych, do których aspiruje. Mąż przedstawia ją widzom jako chłodną materialistkę. Platforma Disney+ pokazuje „Rozterki Fleishmana”, uzależniającą nowojorską opowieść stworzoną na podstawie książki Taffy Brodesser-Akner.
Rozwiedziony 41-letni Toby Fleishman (Jesse Eisenberg) stara się pogodzić obowiązki rodzica z licznymi romansami oraz odnowionymi przyjaźniami. Gdy traci kontakt z byłą żoną (Claire Danes, znana m.in. z „Homeland”), wspomina przyczyny rozpadu małżeństwa.
Pierwsze odcinki to satyra na nowojorskie elity. Uzależnienie ludzi od atrakcyjności, zaproszenia uzasadniające, że nadal „przynależymy”, i ciągły niedosyt kontaktów z tymi, którzy się „liczą”.
Stykamy się z wieloma wizjami życia. Narratorka opowieści Libby ma troskliwego męża i dwójkę dzieci. Żyje jednak losem przyjaciela. Zazdrości mu, że ma szansę zbudować wszystko po raz drugi. Niemal każdy z bohaterów postrzega życie innych jako bogatsze od własnego.
„Być porzuconym przez wszystkich” – to kluczowy punkt tego obrazu. Rachel buduje życie w oparciu o przekonanie, że w każdej chwili bliscy mogą ją opuścić. Przyjaciółki odejdą, gdy jej wypowiedź urazi ich ambicje, rodzina męża zniknie, gdy tylko on zdecyduje się na rozwód, mężczyźni uciekną, gdy przestanie spełniać ich oczekiwania. Jej obawy jedna po drugiej się spełniają.
W jednej ze scen Rachel rozmawia z przyjaciółkami, które zrezygnowały z pracy, by poświęcić czas dzieciom. Choć pomagają im opiekunki, osoby sprzątające i gotujące, kobiety narzekają na liczne trudności. Rachel pragnie powiedzieć, że jej zdaniem bycie matką i prowadzenie firmy jest trudniejsze niż spełnianie tylko jednej z tych ról. Zamiast tego wznosi toast za „najtrudniejszą pracę na świecie”. Jest to początek kłamstw, które w kolejnych scenach przedstawia innym. W jej świecie nie ma uczuć ani relacji bezwarunkowych.
W wywiadach Eisenberg podkreśla, że jego rolą było wzbudzenie nienawiści do Rachel – przedstawienie jej jako osoby toksycznej, przepełnionej chorymi ambicjami, na tle rozsądnego męża. Aktorowi podobało się wyzwanie, w którym traci twarz wraz z poznawaniem przez widzów wersji wydarzeń drugiej strony.
W przepełnionej emocjami drugiej części obserwujemy każdy fragment życia głównej bohaterki. Mamy możliwość zajrzenia w jej dziecięce marzenia. I zobaczenia, w jaki sposób są one systematycznie niszczone.
Rachel przykrywa ból i traumę płytkimi, choć skutecznymi mechanizmami społecznymi. Twórcy pokazują nam rzeczywistość w trakcie ich rozpadu. I wówczas analizujemy, jak wielu spośród nas opanowuje je do tego stopnia, że stają się nieuświadomioną częścią naszego życia. Nie każdy może w końcu krzyknąć.
Z tej perspektywy serial daje nam wgląd we współczesną rolę klas i statusu społecznego. Kłótnie małżonków skupiają się na pojęciach wolności i bezpieczeństwa.
– Co byś zrobił, gdybyś nie mógł udawać, że nie lubisz pieniędzy? – pyta Rachel. – Gdybyś nie mógł żyć jak król i udawać, że to moja moralna porażka, że zmuszam cię do takiego życia. – Nie chodzi tylko o pieniądze. Chodzi o ich przyjaźnie – mówi, wskazując na dzieci. – Nasze dzieci same wybiorą sobie przyjaciół – odpowiada Toby. – Myślisz, że przyjaciele po prostu przychodzą? – puentuje Rachel, przekonana, że brak określonego statusu wiąże się z samotnością i wyobcowaniem. Chce, by jej dzieci mogły wybierać, z kim będą przebywać. By zostały zaakceptowane.
Według twórców zrozumienie siebie, własnych emocji i pragnień dane jest nielicznym. A na dodatek uzależnione od wielu czynników.
W komentarzach widzowie podkreślają, że końcowe monologi są zgodne z punktem życia, w którym się znaleźli. Pytają, jak można być nieszczęśliwym, mając wszystko. „Rozterki Fleishmana” są więc także opowieścią o wszystkich kryzysach wieku średniego, które w świecie tak wielu bodźców i możliwości od początku pozbawiają bezpieczeństwa.
*
Więcej felietonów autorki w książce „Współczesna Wojna”.
Justyna Kopińska: dziennikarka, socjolożka, zajmuje się tematyką kryminalną związaną z prawem karnym, sądami i więziennictwem. Doświadczenie zawodowe zdobywała w Stanach Zjednoczonych i Afryce Wschodniej. Jest laureatką Nagrody Dziennikarskiej Amnesty International, Pióro Nadziei.
Otrzymała Nagrodę PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, Grand Press, Nagrodę Newsweeka im. Teresy Torańskiej oraz wyróżnienie Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego. Dwukrotna laureatka Mediatorów. Autorka pięciu książek, m.in. „Z nienawiści do kobiet” i „Polska odwraca oczy”.
Jako pierwsza dziennikarka z Polski otrzymała European Press Prize w kategorii „Distinguished Writing Award”.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.