Kawalerka na Sadybie z widokiem na ogród

W międzywojniu część Sadyby realizowała nowatorską wizję miasta-ogrodu. Dziś tę koncepcję rozwija projekt kameralnego mieszkania. Jasnego, ale nie minimalistycznego. Z lustrami, stalą i mikrocementem. Nastrojowe i ciepłe. Oglądamy projekt studia Bran and Pine.

W międzywojniu ta część Sadyby realizowała nowatorską wizję miasta-ogrodu. Luźna zabudowa przenikała się z zielenią, na każdego mieszkańca miało przypadać co najmniej 35 m² ogólnodostępnych parków. Urbanistyczna harmonia przywracała dobrostan psychofizyczny tym, których męczył zgiełk przeludnionej, nerwowej Warszawy. Brzmi znajomo? Po stu latach ulica Zaciszna ze swoją zabytkową tkanką i okolicznym jeziorkiem Czerniakowskim wciąż jest oazą spokoju, choć już nie na rubieżach. Wystarczy 10 minut, żeby autem dostać się do ścisłego centrum

Mieszkanie zorientowane na ogród

– Mieszkanie ma 35 metrów, można powiedzieć, że to kawalerka. Tym, co robi w nim wrażenie, jest przylegający ogród – mówi Joanna Otrębska, architektka, która razem z Weroniką Pariaszewską prowadzi pracownię Bran and Pine. Naturalne światło i zieleń od początku zdominowały ich myślenie o wnętrzu jako nastrojowym miejscu, kształtowanym przez zmieniające się pory dnia i roku. Mieszkanie miało stać się spójną przestrzenią, z przenikającymi się funkcjami – otwartego aneksu kuchennego, pokoju dziennego, sypialni i kameralnej przestrzeni do pracy przy komputerze.

– Wyrzuciłyśmy ściany działowe, zerwałyśmy brzydką podłogę, odzyskałyśmy jednorodną przestrzeń – mówi Weronika. We współpracy z konserwatorem odtworzyły też okno w pierwotnym kształcie, bo dobre kilkadziesiąt lat temu z niewiadomego powodu ktoś je zmniejszył. – Przyznam, że robiąc remont, byłyśmy trochę rozczarowane, bo nie znalazłyśmy nic ciekawego – ani starego parkietu, ani zabytkowych ceramicznych płytek – dodaje Joanna. Nie zachowała się też oryginalna stolarka. Architektki sięgnęły więc po nowoczesne rozwiązania – na podłodze położyły mikrocement, a w centrum mieszkania postawiły wielki lustrzany kubik. – Rozświetliłyśmy pomieszczenie, a jednocześnie ukryłyśmy w mieszkaniu łazienkę, szafy i część kuchni – tłumaczy Weronika, pokazując kącik kawowy z ekspresem i ceramiką z Włocławka. – To spadek po poprzednich lokatorach – mówi Joanna, oglądając ręcznie malowane talerzyki. – Bardzo zależało nam, żeby pozostały w mieszkaniu, a nowy właściciel potrafił je docenić.

Retro w dobrych proporcjach

Architektki sięgają po vintage jak po orientalną przyprawę – w małych ilościach, ale odważnie. To charakterystyczne elementy, wnętrza, które zapadają w pamięć, a śladami użytkowania nadaje wnętrzu autentyzm i swojskość. 

Jeśli w mieszkaniu jest coś, co dominuje i wysuwa się na pierwszy plan, to stół kuchenny z krzesłami. Vintage’owe meble wyglądają, jakby stały tu od zawsze, choć ich historia jest zaskakująca. – Zaczęło się od stołu, który znalazłyśmy na targu staroci, był nieźle wyremontowany i kosztował 300 zł, więc kupiłyśmy go w ciemno, wiedząc, że jeśli inwestor się w nim nie zakocha tak jak my, szybko znajdziemy mu nowy dom – mówi Joanna, a Weronika dodaje: – Zwłaszcza że jest dość niezwykły, mechanizm na korbkę pozwala podnieść poziom blatu.
Dwa bukowe krzesła z wyplatanymi siedziskami pojawiły się kilka tygodni później. – Wyszperałam je na amerykańskim portalu poświęconym antykom, ale zobaczyłam, że ich sprzedawca jest w Polsce – opowiada Joanna. Szybko okazało się, że to ewangelickie meble projektowane do kościoła. Stąd surowa tradycyjna forma i półeczka na książeczkę do nabożeństwa wystająca z oparcia. Dziś zresztą też się przydaje. Można odłożyć telefon, odwiesić torebkę

Ostrożny kolor i wrażliwość na niuanse

Jasne wnętrze nie jest ani chłodne, ani pozbawione charakteru. Tę jednorodną, tylko pozornie neutralną przestrzeń „tła” architektki utkały z przemyślanych elementów. Jeśli kremowa kanapa, to z mięsistą fakturą bouclé, zasłony, ale z cienkiego materiału, który filtruje słońce i zmienia odcień w zależności od temperatury światła. – W ciągu dnia materiał wydaje się jasnobeżowy, wieczorem kolor upodabnia się do szaf, staje się lekko pistacjowy – mówi Joanna. Do tego perfekcyjna, szlifowana podłoga w odcieniu piasku. Żadnych roślin doniczkowych i dywanów. Ostrożnie z bibelotami i konkurencyjnymi kolorami. Książki uporządkowane w podwieszanym regale przy biurku. Wizualna cisza.

– Jeśli miałybyśmy w dwóch słowach określić, co jest dla nas najważniejsze w projektowaniu, to chyba atmosfera i piękno – mówi Weronika i zastrzega: – Funkcjonalność oczywiście też jest ważna, ale wiele zależy od charakteru osób, dla których projektujemy, i stylu ich życia. Wyjaśnia, że decyzja o lustrzanym kubiku tuż przy kuchni może nie sprawdziłaby się w domu rodziny z dziećmi, ale w mieszkaniu pary singli, pracujących w biurze, nie jest już karkołomnym pomysłem, a wnosi do wnętrza dużo zaskakujących efektów. Na przykład w ostrym porannym słońcu rzuca na podłogę tęczowe bliki. Latem odbija ogród, zimą biały pejzaż. Jest najbardziej dynamicznym i dekoracyjnym elementem mieszkania.