Wydawałoby się, że szczytem brawurowego potraktowania drewna przez projektantów były meble gięte. Ale designerzy wciąż pokazują, jak plastyczny jest to materiał i tworzą funkcjonalne drewniane rzeźby, które pojawiają się w modnych wnętrzach.
Ławka „Batlló” jest dziełem Antonio Gaudiego. Wykonana w 1906 roku jako wyposażenie Casa Batlló, jednego z najsłynniejszych budynków architekta w Barcelonie, ma nietypową konstrukcję. Podzielona przez centralny podłokietnik, który łamie oś i odchyla połączone nim siedzenia na zewnątrz, jest propozycją odważnej estetyki i ergonomii. Została wykonana ręcznie z dębu, stanowi dokładną, certyfikowaną reprodukcję oryginału, produkowaną przez BD – Barcelona Design.
Kalifornijski artysta Vince Skelly projektuje drewniane rzeźby użytkowe, bazując na lokalnych gatunkach drzew. Za pomocą piły łańcuchowej i tradycyjnych narzędzi rzemieślniczych tworzy charakterystyczne ciosane kształty, które zdobią choćby butiki Burberry. Drewniane mozaiki naścienne wykonuje z resztek zgromadzonych w pracowni. Zaczyna od ułożenia kilku skrawków na podłodze i zbudowania luźnej kompozycji, a potem dopasowuje elementy tak, aby pasowały jak puzzle, a niektóre z fragmentów dodatkowo postarza.
Studio Cultivation Objects, prowadzone przez Nathaniela Wojtalika, designera o polskich korzeniach, specjalizuje się w eksplorowaniu materiałów i eksperymentowaniu z formami, które mają hipnotyzować odbiorców. Vagari Chair powstało jako odskocznia od pracy projektanta nad skomplikowanymi kolekcjami. Szeroka, płynąca niczym wstęga linia krzesła może działać na patrzących jak emocjonalna kotwica, uspokajać, stopować w pogoni (tytułowe vagari to z łac. wędrówka). Mebel powstał z lokalnego białego dębu, wykończonego naturalnym olejem roślinnym.
Z zasady dzieli, odgradza, markuje granicę, ale parawan stworzony przez Kim Mupangilaï łączy, buduje dialog. Belgijsko-kongijska artystka zaprojektowała mebel, nawiązując do tradycji obu krajów – na przykład płynne kształty inspirowane są tańcem Ndombolo. Jak prawdziwy obiekt kolekcjonerski stanowi przedmiot do odkrywania, kontemplowania i przekazywania historii, wzbogacając przestrzenie mieszkalne warstwami znaczeń i otwierając na własne odczytania.
Projekty mediolańskiego architekta i projektanta Paolo Buffy są jak wizualne paradoksy. Dekoracyjne i proste jednocześnie, wykonane ze skomplikowanych krzywizn, a przy tym opatrzone oszczędnymi detalami, łączą estetykę neoklasyczną z modernizmem. Charakterystyczne krzesło z kokardą na oparciu pochodzi z lat 40. XX wieku. Konstrukcja i oparcie zostały wykonane z litego drewna (orzech europejski), a siedzisko – wyplecione ze sznurka.
Casey McCafferty jest freestyle’ującym rzeźbiarzem-samoukiem, który doprowadził swój warsztat do perfekcji i wyznaczył nowy kierunek w stolarstwie artystycznym. Tocząc, dłutując, tworzy miękki biomorfizm, a jego prace, mocno inspirowane mitologiami z różnych zakątków świata, są nazywane współczesnymi totemami. W ramach najnowszego cyklu „Head Hand Foot” Casey McCafferty stworzył m. in. serię szaf, które obracają się o 360-stopni, a elementy dekoracyjne znalazły się także w ich wnętrzach. Kontury mebli zdobią wybrzuszenia, fikuśne otwory i rogi, które sprawiają, że funkcjonalne meble nabierają poetyki surrealistycznej.
Sigve Knutson uczył się w kuźni talentów – Design Academy Eindhoven, a jego podejście do projektowania można opisać jako połączenie ekstremalnej uczciwości, introspekcji i spontanicznej zabawy, która ma prowadzić do odpowiedzi na pytanie, co w dzisiejszych czasach oznacza bycie „człowiekiem wytwarzającym rzeczy”. Siedzisko osadzone na mocnej podstawie z otworami przypominającymi ptasie domki powstało na podstawie improwizacji projektanta.
Te krzesła pochodzą z najnowszej kolekcji Linde Freya Tangelder, zaprezentowanej premierowo w historycznej Willi Borsani podczas tegorocznego Milan Design Week. Projektantka znana ze swojej niezwykłej umiejętności pracy w różnych materiałach, tym razem sięgnęła po drewno. Ręcznie wykonywane krzesła o różnych proporcjach są wynikiem próby stworzenia archetypu siedziska. Doskonale wpisują się w charakterystyczny język designerki, realizującej sensualne bryły o ciekawej geometrii.
Mianem „Folly” określa się w świecie architektury atrapy, rekonstrukcje posiadające przede wszystkim walory dekoracyjne. Nawiązując do fenomenu „Folly” – ruin zamków czy starożytnych świątyń – Aleksander Onish nazwał tak swoje krzesło, które ma imitować sposób, w jaki wzrasta drzewo. Zostało skomponowane z jednej, pociętej na cztery elementy deski, której włókna artysta celowo ułożył pionowo, oraz wyrzeźbione piłą taśmową. Zapis działania narzędzia – falowanie, drgania, rytmy mechanicznych „słojów” powstałych w procesie szkicowania w przestrzeni – został ręcznie wygładzony, by przedmiot nabrał szlachetności i był przyjemny w dotyku.
Kolczasty stół stworzył gruziński kolektyw Garbage Kids, który można nazwać buntownikami świata designu. „Codziennie podnosimy nóż, dłuto, uparcie stawiając czoła bezmyślnemu bestialstwu przemysłu, gdzie sterylność, doskonałość jest jedyną akceptowaną formą, formą ukrywania prawdy” – piszą o sobie. Afirmują niedoskonałość, odmienność, bycie poza czasem i kanonami. Blat stołu wykonano z orzecha włoskiego uratowanego z pożaru bazaru w sercu Tbilisi, a najeżone wypustkami nogi – z orzecha laskowego z ogrodu Garbage Kids w zachodniej Gruzji. Każdy patyk pokryty jest „farbą” z wosku pszczelego i popiołu, co nadaje całości nieco demonicznego i folkowego wyglądu.
fot. Nika Gabiskiria/Garbage Kids.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.