Zaglądamy za kulisy pokazów mody, sesji zdjęciowych i prac redakcji, by przybliżyć sylwetki didżejów, krytyków i stylistów, którzy trzęsą branżą.
DJ i producent Michel Gaubert: Muzyczny monarcha
W 1978 roku Michel Gaubert zatrudnił się w sklepie Champs Disques, sprowadzającym albumy muzyczne z zagranicy. Mniej więcej w tym samym czasie otwarto klub Le Palace (francuski odpowiednik Studia 54), gdzie Gaubert dorabiał jako didżej. Wśród stałych bywalców lokalu byli projektanci Kenzō Takada, Claude Montana oraz Thierry Mugler. W krótkim czasie Michel objął funkcję reżysera i producenta dźwięku na pokazach przyjaciół. – Cześć Michel, tu Karl [Lagerfeld – przyp. red.]. Musisz mi pomóc. Za osiem godzin mam pokaz, a muzyka jest do niczego – usłyszał o 2 nad ranem w marcu 1990 roku dwudziestokilkuletni didżej paryskiego klubu Le Palace. Od tego czasu skomponował ścieżki dźwiękowe do niezliczonej ilości pokazów. U J.W. Andersona na sezon wiosna-lato 2016 zremiksowane fragmenty wywiadu z Fran Lebowitz przeplatał linią melodyczną piosenki „Only Girl (In The World)” Rihanny, a podczas prezentacji kolekcji Chanel na wiosnę-lato 2011 nadzorował 80-osobową orkiestrę. Legenda głosi, że na MacBooku ma zapisane 340 tys. utworów, w mieszkaniu przechowuje 60 tys. płyt CD i 20 tys. winyli, które zbiera od dziecka. W trakcie ostatniego miesiąca mody eklektyczne składanki Gauberta rozbrzmiewały podczas prezentacji m.in. Fendi, Moschino, Balmain, Louis Vuitton i oczywiście Chanel.
Scenografka Emma Roach: Artystka mody
Plany jej sesji zdjęciowych przypominają kadry z filmów Davida Lyncha i Johna Cassavetesa, renesansowe obrazy oraz fotografie z lat 70. lub pierwszej dekady XXI wieku. Początkowo Emma nie wiązała przyszłości z branżą mody – studiowała rzeźbę i malarstwo. Zaraz po otrzymaniu dyplomu rozpoczęła pracę jako asystentka stylistki Sarah Richardson. Później trafiła pod skrzydła scenografki Shony Heath. – To było jak sen – mówiła w jednym z wywiadów. W 2007 roku założyła Emma Roach Studio zajmujące się projektowaniem oprawy artystycznej kampanii reklamowych, sesji i pokazów mody. Współpracuje z takimi markami, jak Valentino, Gucci czy Blumarine oraz międzynarodowymi edycjami „Vogue’a”, „Dazed & Confused” i „AnOther”.
Producent pokazów Olivier Massart: Architekt marzeń
Jako założyciel agencji kreatywnej Le Monde en Images wyprodukował ponad 7 tys. pokazów mody oraz wystaw dla najpotężniejszych nazwisk branży. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się na początku lat 70., gdy Olivier pracował jako fotograf w butikach Guya Laroche i Paco Rabanne. – Wówczas moda była pozbawiona rozrywki, teatralności… Była wyzuta z marzeń. Powiedziałem Guyowi i Paco, że ich kreacje przypominają dzieła sztuki i należałoby wymyślić dla nich scenę z muzyką, ze światłami… – wspomina Massart. – Dali mi wolną rękę. Stworzyłem nowy zawód, grzebiąc klasyczne formy prezentacji odzieży. Od tego czasu lista klientów Oliviera nieustannie się wydłuża. To on stoi za pokazem Valentino haute couture na sezon jesień-zima 2021 w gmachu malowniczej Gallerii Colonna czy Balmain na jesień-zimę 2021 na lotnisku Charles’a de Gaulle’a.
Dyrektor kreatywny David James: Opowiadacz historii
Na przełomie lat 80. i 90. nastąpił gwałtowny rozwój artystycznej sceny Londynu. W krótkim czasie podbili ją muzycy tacy jak Boy George czy zespół Soul II Soul. Za szatą graficzną okładek ich pierwszych płyt stał David James, który w wieku 25 lat miał za sobą pracę w dwóch agencjach projektowych i właśnie otwierał własną – David James Associates (od 2011 roku – DJA), odpowiedzialną za reżyserię sesji zdjęciowych. Baza jego klientów obfitowała w nazwiska wschodzących gwiazd fotografii – Glen Luchford, Craig McDean, David Sims. Szczytowym momentem kariery Davida była kampania Prady z Amber Vallettą w obiektywie Luchforda. Miuccia powierzyła mu kolejne sesje. Współpracują do dziś. – Jestem kimś w rodzaju dyrygenta. Zespajam pracę wszystkich osób na planie w jedną całość. Opowiadam historie – mówi David. Od 2005 do 2015 roku pełnił także funkcję dyrektora artystycznego magazynu „AnOther”.
Stylista Olivier Rizzo: Odkrywca talentów
Być może gdyby nie on, świat mody nigdy nie usłyszałby o Rafie Simonsie. – Krąży plotka, wedle której to pokaz Martina Margieli z 1989 roku uświadomił mi, że chciałbym zostać projektantem. Ale z emocjonalnego punktu widzenia kluczowa była prezentacja dyplomowej kolekcji Oliviera [Rizzo – przyp. red.] – mówił Simons w wywiadzie dla „i-D”.
Poznali się pod koniec lat 80. w Antwerpii. Raf przyjechał do miasta z Genk, gdzie studiował meblarstwo, Olivier rozpoczynał naukę projektowania odzieży w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Później dołączył do nich fotograf Willy Vanderperre. Wspólnie przechodzili fascynacje New Beat i grungeem, Davidem Bowiem i postacią Christiane F. z biograficznej książki „My, dzieci z dworca Zoo”. Dorastali w cieniu legendy „Antwerp Six” – grupy sześciu absolwentów Akademii, którzy na nowo zdefiniowali pojęcie mody. Po zakończeniu nauki Willy – zgodnie z powołaniem – został fotografem, Olivier – stylistą sesji zdjęciowych i pokazów, a Raf projektantem. Razem pracowali nad słynnym portretem modela z wymalowaną podobizną Myszki Miki na twarzy opublikowanym w 1999 roku na łamach „V Magazine”. Gdy sześć lat później Simons objął stanowisko dyrektora kreatywnego Jil Sander, wspólnie tworzyli kampanie marki. Podobnie było po przejściu Rafa do Diora, następnie Calvina Kleina i ostatecznie Prady w 2020 roku. Olivier jest także niezależnym konsultantem i stylistą Coach oraz Miu Miu. Jego prace pojawiają się w międzynarodowych wydaniach „Vogue’a” i „AnOther”, gdzie awangardę łączy z popkulturą oraz stylistyką undergroundu.
Krytyk mody Alexander Fury: Dowcipny dziennikarz
– Kiedy miałem 12 lat, zobaczyłem zdjęcie Carli Bruni w alabastrowej sukni z czarnym kwiatem na pokazie Johna Galliano w 1995 roku. Nie potrafiłem tego porównać do czegokolwiek, co widziałem wcześniej – wspomina Alexander. Fascynacja projektami Johna o silnie zdefiniowanych inspiracjach przerodziła się w nałogowe czytanie o historii mody. – Szybko zrozumiałem, że to jest coś, czym chciałbym się zajmować w przyszłości. Fury ukończył artystyczną szkołę Central Saint Martins na Wydziale Historii i Teorii Mody. Pracował jako redaktor magazynu „Love” pod kierownictwem Katie Grand, korespondent „The Independent” i „Vogue Runway”. Obecnie jest uznanym krytykiem „Financial Times” oraz dyrektorem ds. mody „AnOther”.
Stylista gwiazd Harry Lambert: Romantyczny rewolucjonista
W 2012 roku zapytany o gwiazdy, które wymagają natychmiastowej interwencji stylisty, bez wahania odparł: „Członkowie One Direction”. Trzy lata później Harry Styles, jeden z członków rozwiązanego boysbandu, na gali American Music Awards wystąpił w przygotowanym przez Lamberta kwiecistym garniturze z metką Gucci. – Myślę, że widzieliśmy już wystarczająco dużo czarnych garniturów i prostych, ładnych sukienek. Chcę pracować z ludźmi, którzy nie boją się ryzyka – mówił stylista.
Harry Lambert ukończył fotografię na Uniwersytecie w Kent, ale już na studiach pochłonął go świat mody. Rozpoczynał od staży w „i-D”, „Tank”, a następnie brytyjskim wydaniu „Vogue’a”. Dziś stoi za kreacjami Emmy Corrin i Harry’ego Stylesa. Dla gwiazdy „The Crown” sięga po surrealistyczne suknie od Schiaparelli oraz awangardowe komplety Miu Miu. W przypadku muzyka tworzy romantyczną garderobę rockmana z lat 70. zacierającą granice między podziałem na męskie i damskie. W rewolucji towarzyszy mu Harris Reed, charyzmatyczny projektant młodego pokolenia.
Dyrektorka mody Suzanne Koller: Kreatywna stylistka
– Urodziłam się w Wiedniu, gdzie odkryłam Helmuta Langa. Wychowałam w Niemczech, gdzie spotkałam New Wave i New Romantics, a później studiowałam grafikę w Szwecji, gdzie zetknęłam się z awangardą brytyjskich tytułów, takich jak „i-D” i „The Face” – opisuje drogę do miana jednej z najbardziej szanowanych stylistek na świecie. Po otrzymaniu dyplomu wyjechała na staż do Paryża. W redakcji „Glamouru” poznała Ezrę Petronio, przeszłego męża, z którym w 1993 roku założyła Petronio Associates, agencję kreatywną zajmującą się marketingiem luksusowych marek. Dwanaście miesięcy później zgodnie z ideą przyświecającą twórcom „i-D” i „The Face” powołała do życia „Self Service Magazine”. Pracowała jako stylistka w Chloé za kadencji Phoebe Philo, przy sesjach Glena Luchforda oraz Davida Simsa. Po 20 latach przeszła do „Vogue Paris”, obejmując stanowisko dyrektorki mody, a od 2017 roku piastuje tę funkcję w „M Le Monde”. Ścieżkę kariery w albumie „Red Lips, Attitudes and Other Obsessions”, w którym można znaleźć zdjęcia z sesji z duetem Inez i Vinoodh, Harley Weir, Alasdaira McLellana, Paola Roversiego, Patricka Demarcheliera, Colliera Schorra czy Walter Pfeiffer.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.