Niepokój, a nawet lęk, kłębiące się emocje, nieuchronnie nadchodzące zmiany – w mitach i wierzeniach całkowite zaćmienie Księżyca od wieków kojarzyło się z apokalipsą. Jak dziś odczytywać jego symboliczne znaczenie?
Podczas zaćmień Księżyca kosmos wysyła nam bezpośrednie sygnały. Usytuowanie Ziemi, Księżyca i Słońca w jednej linii sprawia, że jesteśmy bardziej wrażliwi na głos gwiazd. Nadszedł czas odkrywania tajemnic. Sprawy przyjmą zaskakujący obrót.
Raptowne zniknięcie tarczy Księżyca z firmamentu może wywoływać niepokój. Zwłaszcza w czasie pełni przesyconej odcieniem krwawej czerwieni. Podziwiać ten fenomen mogą jednak jedynie mieszkańcy tych części globu, w których w trakcie zaćmienia panuje noc. W kulturach starożytnych zaćmienia Księżyca traktowano z równą powagą, co zaćmienia Słońca. Zjawisko próbowano tłumaczyć mitami, jednocześnie formułując szereg zaleceń i zakazów.
Mity i wierzenia
Podobnie jak w przypadku zaćmienia Słońca, zniknięcie tarczy Księżyca tłumaczono zakusami potworów. Jeśli Słońce podgryza gigantyczny nordycki wilk Fenrir, to w prekolumbijskiej kulturze Inków na Księżyc, utożsamiony z boginią Mama Killa, polował wielki kot. Inkowie obawiali się, że górski lew może upolować Księżyc skutecznie, próbowano więc przegonić mityczne zwierzę. W tym celu generowano jak największy hałas przy pomocy bębnów oraz strzelano w kierunku Kiężyca z łuków. Drażniono również psy, by te swoim szczekaniem i wyciem odstraszyły drapieżnika.
Podobne obrzędy kultywowali starożytni Chińczycy, którzy również wierzyli, że demona lub smoka pragnącego pochłonąć Księżyc można odstraszyć hałaśliwym bębnieniem. Z kolei w starożytnej Mezopotamii zjawisko wiązano silnie z postacią władcy. Tutaj również zaćmienie traktowane było jako zamach na ciało niebieskie – obawiano się tym samym zamachu na życie króla. Uciekano się nawet do ukrywania go, a w jego roli na czas zaćmienia obsadzano kogoś w rodzaju dublera. Gdy księżycowy blask powracał, władca mógł wyjść z ukrycia.
Apokaliptyczny lęk
Obawiano się końca świata. Nie dziwi więc, że określenie „krwawy księżyc” pojawia się właśnie w Apokalipsie Świętego Jana. W starszych częściach Biblii także towarzyszy opisom końca świata – w Księdze Joela przeczytać można, że „Słońce zmieni się w ciemność, a księżyc w krew, gdy przyjdzie dzień Pański, dzień wielki i straszny” (Jl 3,4).
Emocje i reakcje
Choć zaćmieniom zwykle towarzyszy aura niepokoju, warto pamiętać, że do niespodziewanych wydarzeń, które mogą one przynieść, należy podchodzić z dystansem. Może to być wyjątkowo trudne, gdyż to właśnie Księżyc odpowiedzialny jest za emocje. Jeśli w najbliższych dniach poczujemy nagle przyspieszony puls, nie reagujmy od razu. Po kilku dniach zdołamy dostrzec szerszy kontekst – to będzie właściwy moment na reakcję.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.