To było największe wyzwanie: komfort pogodzić z jakościowym, ale uzasadnionym ekonomicznie dizajnem – mówi Thomas Soboczynski z polsko-szwajcarskiej pracowni projektowania wnętrz Ewa Thomas Studio.
Wyspa Ołowianka, choć blisko turystycznego szlaku, pozostaje cichą i kameralną okolicą. – Tu wciąż mieszkają prawdziwi Gdańszczanie, a nie turyści. Wystarczy spojrzeć na przydomowe ogródki – mówi Ewa Soboczynski, współautorka wnętrza. Budynek datowany na 1900 rok jest surowy i prosty. Elektrownia miejska zbudowana tu przed 130 laty narzuciła industrialny charakter okolicy. – Byliśmy zaskoczeni brakiem dekoracji i ozdobnych detali. Pytaliśmy sąsiadów, czy w ich mieszkaniach nie przetrwały może ślady wykończenia sprzed dekad, ale jednak nie – tłumaczy architektka. – Zrozumieliśmy, że ta architektura wymaga od nas konsekwencji.
Jednocześnie sam Gdańsk jako miasto należące w przeszłości do Związku Hanzeatyckiego otwierał projektantów na rozmaite konteksty i tradycje estetyczne.
– Znaleźliśmy się na północy Polski i mieliśmy świadomość wpływów niemieckich czy duńskich na te tereny, bogatej historii, chętnie więc sięgnęliśmy po nawiązania w dizajnie – zaznacza Thomas.
Powściągliwa architektura wymaga powściągliwego wzornictwa
Ważnym aspektem projektowania była też funkcja mieszkania – rodzinna inwestycja, która miała służyć jako apartament do spędzania wolnego czasu – weekendów czy wakacji – trzem pokoleniom. W przyszłości nie wykluczano też najmu. Realizacja miała kilku inwestorów, a to oznaczało sztywny budżet i potrzebę uniwersalnych rozwiązań stylistycznych – we wnętrzu mieli odnajdywać się wszyscy domownicy.
– To było największe wyzwanie: komfort pogodzić z jakościowym, ale uzasadnionym ekonomicznie dizajnem – przyznaje Thomas. Architekci nie odpuścili solidnej bazy – naturalnych materiałów, takich jak dąb czy kamień – które same w sobie dekorują, są trwałe, a starzejąc się, nabierają szlachetności. Rozważnie dobierali elementy wyposażenia, zamiast vintage’owych ikon, które tak lubią odkrywać i sprowadzać z różnych krajów, sami projektowali meble i zlecali ich wykonanie sprawdzonym rzemieślnikom. Dębowe szafy i komody na kamiennych kostkach, z charakterystycznymi falującymi uchwytami, stały się autorskim motywem wnętrza. – Czasem sięgaliśmy też po dobre projekty małych polskich firm – mówi Ewa, pokazując zgrabny stół w kuchni.
W tę strukturę zgrabnie wpletli rozpoznawalne formy. Skandynawskie klasyki – czyli Chair Series 7 Arne Jacobsena, a nad nimi biały nieregularny klosz lampy Fritz Hansen – zadecydowały o charakterze kuchni. W miękkim i przytulnym salonie surowość podkreśla zimny błysk chromu – lekki modernistyczny fotel Wasilly, zaprojektowany przez Marcela Breuera, koresponduje w salonie z lampą sufitową Normann Copenhagen.
Bibeloty, takie jak ceramiczne wazony, toczne drewniane świeczniki czy marynistyczna akwarela, udomowiły pustą z założenia i surową przestrzeń.
Królestwo bieli w jasnym wnętrzu
Białe ściany i sufity, drzwi i listwy przypodłogowe, białe klosze lamp, szafki kuchenne w złamanej bieli i kremowa kanapa. Biała ceramika w łazience, białe fronty szaf w sypialni, biała kapa na łóżku, parapety z białego marmuru. Reszta w drewnie.
Kolorystyczny minimalizm sprawia, że atmosferę wnętrza budują zmieniające się w ciągu dnia światło i pogoda. Mieszkanie ma odsłonięte okna, które – kiedy otworzy się drzwi – tworzą osie widokowe, przebijające wnętrze. Pokoje, pozbawione mocnych akcentów, kolorów i faktur, przyjmują kolory z zewnątrz, odbijają zieleń, ciepłe słoneczne światło, czasem też pochmurne burzowe niebo. Mocne ściany, pozbawione obrazów i grafik, eksponują widok – imponujący gmach filharmonii i korony drzew. – Spodobał nam się ten efekt. Mieszkanie koresponduje z otoczeniem. Jest ciche i przytulne, ale wyprowadza na zewnątrz – puentuje Ewa.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.