Jak odpowiedzieć na nierówności praktykami miejskimi? Nasza propozycja to infrastruktura opieki i sanitacja – dostęp do infrastruktury sanitarnej – mówi kuratorka Katarzyna Roj o polskiej wystawie „Krótkie wakacje” na Triennale w Mediolanie.
Zaczęło się od filmu Vittoria De Siki z 1973 roku „Krótkie wakacje”, w którym mieszkająca nędznie w piwnicy bez łazienki mediolańska robotnica zapada na gruźlicę i zostaje wysłana do sanatorium. Podczas seansu kuratorka Katarzyna Roj zwróciła uwagę na scenę, gdy bohaterka przed wizytą u lekarza idzie wziąć kąpiel w hotelu dziennym, albergo diurno. – To troska za trzy liry wobec człowieka, którego warunki życia są dalekie od standardów – zauważa Katarzyna Roj, która zajmuje się projektami artystyczno-społecznymi dotyczącymi kryzysów współczesnych aglomeracji (m.in. „Żyjnia” i „Pole regeneracji” w BWA Wrocław). – Reżyser stawia pytanie, czy wystarczy zapewnić rytuały opieki: dostarczyć snu, zdrowego jedzenia, światła, wypoczynku, by ludzie mogli emancypować się społecznie? – mówi Katarzyna.
W 2025 roku Triennale w Mediolanie odbywa się pod hasłem „Nierówności”
Z filmowych kadrów narodziła się koncepcja polskiej ekspozycji na Triennale di Milano – międzynarodowej wystawie designu, architektury i sztuki odbywającej się od 1923 roku. W 1960 roku polski pawilon urządził Oskar Hansen, a w 1964 roku kuratorem pierwszej edycji tematycznej o czasie wolnym był Umberto Eco. W 2025 roku Triennale odbywa się pod hasłem „Nierówności” (ang. „Inequalities”). – Ludziom nadal trudno przekroczyć środowiskowe i ekonomiczne bariery – uważa Katarzyna Roj. – Pytamy więc, jak odpowiedzieć na nierówności praktykami miejskimi. Nasza propozycja to infrastruktura opieki i sanitacja – dostęp do infrastruktury sanitarnej.
Wybraną przez Instytut Adama Mickiewicza koncepcję kuratorka Katarzyna Roj rozwijała z zaproszonymi twórcami
Aleksandra Wasilkowska stworzyła architekturę wystawy oraz projekt i makietę Transsanatorium – demokratycznej przestrzeni wypoczynku, higieny, odcięcia od miejskiego hałasu, z której korzystać mogą mieszkańcy, ale i uchodźcy. Agata Bartkowiak zaprojektowała komunikację wizualną, a rzeźbiarz Olaf Brzeski – furtkę do „Krótkich wakacji” i wieloosobową, przeskalowaną leżankę. – Nie robię użytkowego designu, utylitarnej formy szezlongu, tylko coś, co jest „bardziej”, a nadmiarem manifestuję prawo do leżenia. Odkąd pracujemy nad projektem, sam poleguję w poczekalni u lekarza, w bibliotece czy restauracji i sprawdzam, jak to działa na mnie i na innych – mówi Brzeski. Towarzyszy mu idea higieny – używa materiałów o właściwościach aseptycznych: miedzi (konstrukcja) i wełny z merynosów (tapicerka). Jeśli wełna, to z recyklingu, jeśli miedź, to pozyskana ze skupu złomu.
Na dalszych etapach dołączyli pozostali artyści. Fotograf Łukasz Rusznica stworzy wedutę, która „wyzwala perwersyjną przyjemność patrzenia”, olfaktoryczna artystka Monika Opieka – zapachy: aromat „Krótkich wakacji” oraz historyczną rekonstrukcję antyseptycznych perfum miejskich. Antonina Nowacka przygotuje kojące wokalizy, zaś Alicja Wysocka choreografię, która ma pomóc odwiedzającym oswoić się z pawilonem i ośmielić, by położyli się odpocząć po wystawowym maratonie.
Cały tekst znajdziesz w nowym wydaniu „Vogue Polska Living”, który możesz teraz zamówić z wygodną dostawą do domu.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.